Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

De grote verhuizing

Lieve lezers, Het is alweer even geleden dat ik jullie een teken van leven heb gegeven, maar vergeef me. Ik heb een goed excuus. Ik ben zo ontzettend druk geweest met de verhuizing dat het bloggen er helaas even bij in schoot.

Ik wil vandaag even beginnen met jullie te bedanken voor alle lieve reacties die ik heb mogen ontvangen op mijn laatste blog. Het waren er zo ontzettend veel! Ik vond het erg spannend om mijn kale koppie aan jullie te laten zien, maar met al jullie berichtjes wisten jullie me zoveel zelfvertrouwen te geven dat ik tegenwoordig al wat vaker en vooral makkelijker zonder mijn pruik door het leven ga. Echt dankjewel daarvoor..

Vorige week vrijdag kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huis en vanaf dat moment hebben we nauwelijks nog stilgezeten. Vrijdagmiddag zijn Peter en ik direct begonnen met behangen en verven en we deden pas om 00.00 uur het licht uit. Oh mijn hemel.. dat heb ik wel even gevoeld de volgende dag. Ik dacht, eigenwijs als ik ben, 'dat doe ik wel even..' maar ik leek wel een slappe theedoek de volgende ochtend en net die dag kwam dat heeeeel slecht uit. Er moest namelijk gesjouwd worden! Met pijn en moeite heb ik banken, tafels en kasten van A naar B gebracht. Halverwege de middag kon ik nog geen spijkertje meer van de grond oprapen. Al mijn kracht was weg. Mijn spieren verzuurde en tranen sprongen in mijn ogen. Ik wilde wel, maar ik kon echt geen kilo meer verplaatsen. Toen werd ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt. De chemo heeft dus wel degelijk zijn sporen nagelaten. Vooral op (spier)krachtniveau werd me dat even heel duidelijk.

Met een klein beetje tegenzin heb ik toen maar de kwast ter hand genomen en ben ik samen met Kim de muur in de slaapkamer gaan verven. Vele pauzes en zes verfrollers later was het dan eindelijk klaar. Wat een werk zo’n verhuizing. Daar had ik me van tevoren wel even goed op verkeken. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulp! Zondag was het zelfs zo druk dat we elkaar bijna in de weg liepen. Mama, Thomas, Kim, Elke, Peter en Wim hebben vrijwel non stop staan schilderen, stofzuigen, uitpakken en boren terwijl ik als een soort bouwopzichter door het huis liep en iedereen van aanwijzingen voorzag. Haha, ik voelde me wel een beetje schuldig hoor..Al was het echt fijn dat ik even een dagje wat rustiger aan kon doen. Zondagavond waren alle kamers geschilderd en was er zowaar een heus huiskamertje ontstaan. Wat is er hard gewerkt. Er zijn echt bergen verzet dit weekend en wauw wat is het mooi geworden. Mooier dan ik van tevoren had durven dromen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog wel even aan het idee moet wennen hoor.. Mijn eigen huis. Het voelt alsof ik nog steeds 'op bezoek' ben als ik op de bank zit.

Inmiddels heb ik alweer twee nachten in mijn huis geslapen. Helemaal alleen. Ofja, niet helemaal alleen. Samen met Dotje, mijn nieuwe huisgenootje. Het is een knappe, eigenwijze poezendame van 9 jaar uit het asiel in Breda. Haar vorige eigenaren deden haar weg toen er een baby geboren werd. Dotje werd zo verrast door de komst van de kleine hummel dat ze volledig in de stress schoot en de weg naar de kattenbak spontaan vergat. Blijkbaar is dat tegenwoordig een legitieme reden om je huisdier zomaar weg te doen. Afijn. Mijn poezenmoederhart brak bij het horen van dit verhaal, dus ik besloot Dotje een mooi tweede leventje te geven hier in Geertruidenberg. Ze vindt het nu allemaal nog en beetje spannend, maar zo nu en dan komt ze onder het bed vandaan om even gedag te zeggen of te kroelen. Ze poept en ze plast gewoon vrolijk op haar nieuwe kattenbak en ook de brokjes smaken haar prima. Niks aan de hand met de kleine meid. Met haar aanwezigheid voelt het huis wat minder leeg. Ik vind echt niks zo fijn als ‘s ochtends gewekt worden door een kopje van Dotje (Jaha, dat doet ze ook! Lief he!).

Morgen is de grote dag. De dag van de PET-scan. Ik zie er een klein beetje tegenop. Enerzijds natuurlijk vanwege de spanning, maar anderzijds omdat ik het gewoon een klote-onderzoek vind. Het is saai en het duurt vooral erg lang. Niks voor mij! Blij als het er weer op zit. Daarna begint het lange wachten op de uitslag van dinsdag. Ik probeer er echt zo min mogelijk aan te denken. Het grootste deel van de tijd lukt dat aardig, maar soms overvalt het me toch. Dan voel ik wel een beetje lichte paniek. Ik praat mezelf steeds weer streng toe. Piekeren en wakker liggen heeft geen zin. Het komt mijn gezondheid niet ten goede en het verandert al helemaal niks aan de uitslag van dinsdag. Ik heb mijn hele weekend lekker vol gepland, zodat ik er zo min mogelijk aan hoef te denken. Dinsdag komt vanzelf en al dat komt, dat komt. Hoe dan ook. Ik hoop gewoon op het allerallerbeste, maar houd ook rekening met het allerallerslechtste. Meer kan ik niet doen.

Ik eet nog even snel een paar koekjes, want ik moet vanaf 6 uur voor het onderzoek nuchter zijn en dan duik ik mijn bed in. Weltrusten en tot snel!

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.