Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

De man met de hamer

Lieve lezers, Het chemoboek is voor nu officieel dicht. Voorlopig geen chemo’s meer voor mij. Ik durf nog steeds niet te zeggen.. nooit meer chemo voor mij. Maar goed, voorlopig geen chemo klinkt al superfijn! 

Afgelopen maandag heb ik dus mijn laatste shotje gehad. Daarover gesproken. Wat is hij me zwaar (tegen) gevallen..

Ik ging er al die tijd vanuit dat dat laatste restje niet meer zoveel zou aanrichten, maar het lijkt wel of het de spreekwoordelijke druppel was die mijn emmer liet overlopen. Ik lig al bijna de hele week in bed en slaap uren achter elkaar. Mijn lichaam is na maandag echt ingestort en de accu laat 's nachts niet meer voldoende op om overdag te kunnen knallen. Ik baal er stevig van, want juist nu heb ik mijn energie keihard nodig. Ik wil door. Mijn leven weer oppakken. Er staat ook een verhuizing voor de deur. Er moet nog zoveel. Help!!! Toch vrees ik dat ik me er maar even aan over moet geven. Ik wil wel, maar ik kan echt niet. Mijn ogen vallen dicht. Mijn ledematen voelen zwaar. Mijn lijf hunkert naar mijn bed. Dus daar lig ik dan. Al die tijd zo fit geweest en nu zo moe als een hond. De man met de hamer heeft me toch gevonden. Bloody bastard.

Al met al is het natuurlijk wel een bijzondere mijlpaal. Mijn laatste chemo. Het is allemaal zo snel voorbij gevlogen. Enerzijds is dat natuurlijk goed, anderzijds geeft dat ook maar weer aan in wat voor een razende achtbaan we hebben gezeten de afgelopen maanden. Tijd om uitgebreid stil te staan kregen we niet. Die tijd komt nu. Vanaf vandaag moet ik gaan hopen dat mijn lichaam de kanker heeft verslagen. Dat er niks meer groeit daar binnen. Doodeng vind ik het. Die extreme vermoeidheid stelt me ook niet bepaald gerust. Dit is typisch een moment waarop ik graag over een zesde zintuig zou willen beschikken, maar helaas.. Ik moet geduld hebben tot 22 maart.

Ik voel me deze dagen echt heel kwetsbaar. Volledig gesloopt en onzeker zie ik mezelf voorzichtig alle puzzelstukjes bij elkaar rapen om mijn leven weer op te bouwen tot wat het was voordat ik ziek werd. Althans zo goed als dat gaat, want niks is nog zeker tot ik weet of ik inderdaad weer beter ben.

De nieuwe toekomst zie ik als een onbeschreven blad. Ik ga, voor mijn gevoel, helemaal opnieuw beginnen. Dat is heel overweldigend. Het is ontzettend gaaf om een tweede kans te krijgen, maar ik ben tegelijkertijd zo onzeker. Sjee, wat is het een klus. Ik heb er heus veel zin, maar wat is er veel veranderd. Het bevatten lukt me nog niet.

Ik wil mijn conditie weer gaan opbouwen, maar word ik ooit weer de oude?  Ik moet opnieuw aan een ander uiterlijk gaan wennen. Dit keer zonder pruik, maar vind ik mezelf dan wel mooi? Ik moet mijn weg weer gaan vinden op mijn werk. Lukt me dat wel? Ik wil me thuis gaan voelen in mijn nieuwe stad en mijn nieuwe huis, maar ga ik me niet eenzaam voelen? Ik wil de nieuwe megasterke relaties met iedereen zo goed mogelijk onderhouden, maar wat als iedereen me nu weer vergeet? Ik wil mijn lichaam weer honderd procent gaan vertrouwen, maar hoe doe je dat nadat het ooit eerder een fout heeft gemaakt? Ik wil de liefde van mijn leven eindelijk eens ontmoeten, maar is zo’n onzekere toekomst wel aantrekkelijk? En zo kan ik uren doorgaan. Plannen zat, maar ook zoveel onzekerheid door die stomme ziekte.

Morgen ga ik mijn eerste voorzichtige stapje zetten in de nieuwe toekomst. Ik ga weer een ochtendje écht werken na een hele lange tijd. Ik heb er zin in en ook al ben ik moe.. Ik kan niet wachten om me weer nuttig te maken en om weer een beetje 'normaal' te zijn. Verder ben ik ontzettend druk met de aankomende verhuizing. Volgende week vrijdag krijg ik de sleutel en dan barst het klusgeweld los. Ik ben zo ontzettend trots op mijn nieuwe plekkie! De eerste meubeltjes zijn binnen en wat is het gaaf om ineens alles helemaal voor jezelf te hebben. Ik heb er heel erg veel zin in!

Ik ga nu gauw weer een dutje doen, dus ik hou het hierbij. Arrivederci!

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.