Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

En dat was de eerste

Normaal gesproken breng ik de lezers van mijn blog direct op de hoogte van wat me overkomen is. Was ik bij mijn vriend (de internist), dan schreef ik daarover en zo was dat ook met andere onderzoeken. 

Ik was nu min of meer een beetje verplicht aan mezelf dit stramien te doorbreken. Het ging echt even niet. En waarom? Nou, vanwege mijn eerste chemokuur. Ik heb er deze keer maar voor gekozen wat langer te wachten.

Een warm welkom

Afgelopen dinsdag mocht ik mij om 9 uur melden in het ziekenhuis en wel op de kurenkamer van de afdeling oncologie. En voor de mensen die geen idee hebben wat en hoe deze ruimte er uit ziet, een (bijna) gezellige kamer met in ons geval een zeven-tal stoelen. Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar die stoelen kun je werkelijk op alle manieren instellen. Het is zeg maar zo’n stoel waarvan je er thuis ook een zou willen hebben. Er was echter wel een ding, maar dat merk je later pas. Die nepleren bekleding, ook wel skai genoemd, daar krijg je enorme zweetbillen van. Maar, ze zitten verrukkelijk. Naast deze stoelen staan infuuspompen te wachten op een dag noeste arbeid. Al met al, niks leuks aan natuurlijk, maar er wordt moeite gedaan het verblijf er zo aangenaam mogelijk te maken. Op deze kurenkamer lopen twee verpleegkundige die je met een bakje koffie of thee welkom heten en een gesprekje met je aangaan. Altijd fijn, mensen die met je willen praten op zo’n spannend moment. Want ja, ik doe wel stoer, maar spannend blijft het wel. Samen met mijn liefje een bakje drinken en gespannen het moment afwachten.

Het moment

Na het nuttigen van het bakje koffie kreeg ik de uitnodiging op een, zo'n luxe, zetel plaats te nemen. Daar werd mijn bloeddruk opgemeten. Dat deed de vriendelijke dame pas nadat ze me gevraagd had of ik gespannen was. En eerlijk is eerlijk, dat was ik wel maar dat zei ik, natuurlijk, niet. Helaas was de bloeddrukmeter onverbiddelijk. Natuurlijk dat dat ding zien dat ik wel gespannen was. Maar gelukkig begreep de verpleegkundige dat wel. Direct na de meting kreeg ik de infuusnaald ingebracht. Omdat het mijn eerste kuur was, had ik wel behoefte aan aanwezigheid van mijn liefhebbende echtgenote. Eerst werd het infuus gespoeld, waarna ik als eerste de prednison ingespoten kreeg. Ik had de prednison ervaring nog niet eerder gehad en ik moet bekennen dat het best een heftig stofje is zeg. Jeetje, wat kwam dat binnen. Ik ben van aard al niet de meest rustige, maar de prednison doet daar weinig aan dit te verminderen. Tijdens dit gedeelte van de kuur heb ik mijn geliefde echtgenote maar aangegeven dat ze lekker naar haar werk moest gaan. Uiteindelijk is haar aanwezigheid natuurlijk zeer plezierig, maar wat moet gebeuren moet gebeuren. Na haar vertrek ben ik overgegaan tot doen van een poging om te lezen. Tijdens het lezen kwam de verpleegkundige met een spuitje met een inhoud die me erg deed denken aan zo’n geel fluoriserende stift. Tijdens het leegspuiten van deze bijzondere spuit kreeg ik de mededeling dat het lezen me zo meteen wel zwaar zou vallen of zelfs onmogelijk zou worden. Ik kreeg de tip mijn rugleuning naar achteren te doen en lekker de ogen te sluiten. Eigenwijs als ik ben deed ik toch een poging door te gaan met lezen. Al snel vroeg ik mezelf af wat ik nu eigenlijk wel niet aan het doen was. Ik merkte dat ik eigenlijk niet meer deed dan een beetje staren naar wat gerangschikte letters in een boek welke al vrij snel te zwaar was om nog vast te houden. Ik heb nog even geprobeerd een filmpje te kijken, maar ook dat werd onmogelijk. Moest ik me gewoon gewonnen geven aan hooguit 25 milliliter vloeistof!!! Slapen ging niet, dan maar een muziekje op. En ook dit, helaas, lukte me niet.

Een hele zit

De volgorde waarin de verschillende stofjes heb gekregen ben ik kwijt. Een ding weet ik wel, het was een hele zit. Om twee uur kreeg ik de mededeling dat de laatste zak aan het infuus werd aangesloten en dat er daarna nog een keer gespoeld zou gaan worden. Snel een whatsappje naar mijn schat, zodat zij me op kon komen halen. De stoel zat heerlijk, maar een hele dag was toch wel een lange zit.

En dan

De dag van de kuur zelf viel me op zich nog wel mee als het gaat om het gevoel en wat de stoffen met je lichaam doen. De dagen erna daarentegen, die waren best heftig. En ik weet dat iedereen anders kan reageren op de kuur, dus ik ga niet teveel op detail/inhoud in. Ik wil mijn blog zo positief mogelijk houden en zal het beschrijven wat ik voelde daarom beperken tot: ik ben blij dat ik me nu beter voel. En nu heb ik soms zelfs het idee dat ik de wereld weer aankan, maar die gloriemomenten zijn nog niet van lange duur. Maar ik heb ze wel!!!

Dipper

De eerste week na de kuur is voorbij. Ik merk al dat wat lymfklieren kleiner zijn geworden. Dat geeft een goed gevoel en bovendien ook minder pijn bij het bewegen. Nu gaan we de tweede week in. Deze week ben ik extra vatbaar voor bacteriën en virussen. En ja, ik pas op, maar wil toch ook graag een beetje leven. Ik blijf bloggen, dus ik schrijf op korte termijn weer snel. Ik zie dat mijn blog veel gelezen word en dat mensen er positief op reageren. Dat vind ik fijn en dat stimuleert me er mee door te gaan. Ik hoop dat iedereen zich vrij genoeg voelt vragen te stellen of te reageren.

Tot snel.

Bron: William

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.