Een beetje laat! Denise (mijn vrouw zoals velen van jullie wel weten, wees me erop dat ik mijn blog nog niet bijgewerkt had.
Ik kon dat heel even negeren, maar uiteindelijk heeft ze gelijk (dat hebben vrouwen toch altijd!) en ga ik maar weer eens aan de slag om aan mijn blog te werken. En ik moet toegeven, het is nu niet dat er niets gebeurd is en dat er niets te schrijven valt. Integendeel. Ik wil jullie wederom veel leesplezier toewensen. Wellicht ten overvloede, maar mijn blog is bedoeld om mensen, die dat willen, een kijkje te geven in ons leven. Dit doe ik met een knipoog en die knipoog is dan weer goed voor de broodnodige glimlach.
En of! In de tweede week van mijn derde chemo, eigenlijk de een na laatste week voor mijn vierde chemo (volg je het nog?) was ik heerlijk aan het klussen in de schuur. Ik had een vloer staande lamp gemaakt van steigerhout gemaakt en een vriend van ons wilde er ook graag zo een. Terwijl ik met een had probeerde wat kracht te zetten met mijn schroefmachine en met de andere de schroef vast te houden, schoot het schroefbitje van de schroef af en verdween voor een centimeter of 1,5 of 2 precies naast mijn nagel in mijn duim, een gat achterlatend. De rust zelve, bracht ik op dat moment alleen het woord AU uit. Nadat ik nog eens naar mijn duim keek, toch maar de beslissing genomen het gereedschap terzijde te leggen en de duim onder de kraan af te spoelen.
Zoals vele mensen weten, is de tweede week van de chemo de week waarin je het meest vatbaar bent voor virussen en bacteriën. Na het afspoelen snel naar de drogist om de nodige pleisters en ontsmettende vloeistoffen. Mijn vrouw, onze dochter, maar ook mijn vader maakte zich zorgen en hebben zich ingezet om mij toch zover te krijgen naar de dokterspost te gaan. En eerlijk is eerlijk, het klopte als een zwerend vingertje, in dit geval een duim, dat het lichaam niet in staat was om een gevecht te leveren tegen een zwerende duim. Het spoot er niet uit, maar de vloeistof waaruit bleek dat het aan het ontsteken was, pus red., kwam al wel uit de wond. Na lang wachten, werd mijn lakse gedrag direct afgestraft. Een bijzonder leuke arts, maar dat terzijde, keek naar mijn duim en gaf mij nadrukkelijk de opdracht mee de komende 24 uur met mijn duim/hand in een bak water te gaan zitten. Geen minuut mocht ik mijn duim droog laten worden. Karma is een b….! Wat een hel was dat. De dokter die ik eerst zo leuk leek te gaan vinden wreef er nog even in dat als ik eerder was geweest, het maar 12 uur nodig was! Met een antibiotica kuur voor 10 dagen mocht ik huiswaarts keren. Nu, ontsteking weg en ik heb een wijze les achter de rug.
Ter voorbereiding op de afspraak met mijn vriend, mocht ik een bezoekje brengen aan de ct-scan. Na de derde chemo wil de internist graag weten wat het effect is van de chemokuur op de klieren. De resultaten van dit onderzoek worden, in mijn geval, besproken op de dag voorafgaand van de chemokuur. Hiervoor is een bezoekje aan Dracula ook vereist. Omdat wij de luxe hebben van een ziekenhuis waar dat op zaterdagochtend ook kan, doe ik mijn date met Dracula op een rustige zaterdagochtend.
Isère (onze dochter voor wie dat nog niet wist) maakt zich zorgen om mij en daarom hebben Denise en ik haar meegevraagd naar de internist. In de hoop, dat dit ook haar vriend wordt. Nee, wij hopen dat Isère zich daar vrij genoeg voelt om de vragen te stellen die ervoor zorgen dat zij zich wat minder zorgen gaat maken. Omdat ik al wel gevoeld had dat de klieren veel kleiner geworden waren door de chemo, had ik het vermoeden dat mijn vriend hierover goed nieuws zou hebben. Dat is fijn, want dat horende, zou dat Isère wat gerust kunnen stellen. Aldus geschiedde.
Goed bericht! Volgens de internist liet de ct-scan een fraai beeld zien. Op het resultaat van mijn bezoek aan Dracula viel ook niets aan te merken, dus we konden op naar de 4e kuur. Volgens mijn vriend alle reden om taart te gaan eten. Vers in mijn geheugen zit de mededeling van de verpleegkundige, dat de meeste zwaarder uit de chemo komen. Nu ik deze boodschap van de internist kreeg, weet ik wel waar dat van komt! Omdat de neuropathie in mijn handen niet minder was geworden nadat het stofje wat dat veroorzaakt tijdens mijn 3e kuur verlaagd was, heeft de internist dit stofje maar weggehaald uit de chemokuur. Het gaat hier voor de duidelijkheid om de vincristine. Mocht het nodig zijn, dan kan dit zomaar weer toegevoegd worden. Zijn mededeling was dat er andere stofjes zijn die hetzelfde (positieve) effect hebben als de vincristine, maar niet de bijwerkingen zoals eventueel neuropathie. Daarbij vertelde hij ook dat wanneer de vincristine zijn werk had gedaan dit uiteindelijk zijn werk gaat doen op het zenuwstelsel. Het effect daarvan is dus neuropathie. Terugkijkend, is de neuropathie niet minder geworden en hoop ik dat dit dan ook, voorlopig, uit de chemokuur blijft.
De vierde kuur heb ik als best heftig/zwaar ervaren. Anderhalve week misselijk, geen fatsoenlijke smaak en een bijzonder slecht humeur. Hier houd ik het even bij. Terugkijkend, heb ik nu, in de tweede helft van de drie weken na de kuur mijn smaak, humor en zin in het leven weer terug. Wat een feest met dat mooie weer.
Morgenochtend mijn 3 wekelijkse date met Dracula, het komende weekend genieten van onze dochter die weer terugkomt van werkweek, een feestje omdat Denise 15 jaar bij haar werkgever werkt en het vooruitzicht op een gezellige barbecue bij mijn oudste zus Carolien. Kortom een mogelijk druk weekend, maar het lichaam roept me wel terug! Maandag een date met mijn vriend en dinsdag kuur nummer 5. Heb ik nieuws, dan meld ik mij weer!
Tot snel.
Bron: William
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.
Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.
In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.