Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Gelukkig heb ik een keuze!

Vorige week weer even bij Dracula geweest om wat bloed af te geven voor mijn periodieke controle bij de internist of hematoloog, wat je zelf wil.

Ik twijfel eraan of ik de tatoeage, die al jaren op mijn arm staat en die ondanks dagelijks wassen niet weg te krijgen is, af te plakken. Heel erg geïnteresseerd zoals de mensen in het ziekenhuis zijn, mocht ik weer uitleggen wat er op mijn arm staat en wat het betekent. Net als de dames, blijf ik vriendelijk en beleefd, maar nu weten we het wel!!! Het bloed aftappen heeft ermee te maken, dat de dokter aan mijn bloedbeeld kan zien of de ziekte actief of actiever is geworden.

Geen afspraak in het systeem

Vanmorgen eerst onze dochter weggebracht voor een werkweek in Londen. En wat mogen wij ons als ouders, van deze schone dame, gelukkig prijzen met zo een dochter! Zoveel kinderen die zonder knuffel, zoen of andere manier van genegenheid tonen de ouders de rug toekeren en de bus in stappen alsof ze die ouders toch niet nodig hebben!!! Ons meisje niet, wij kregen een kus en een knuffel voordat ze vertrok. Ze vond het zelf een beetje AWKWARD zoals ze dat tegenwoordig zeggen, maar ze deed het toch. Naar huis, bakkie en door naar het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis, bleek een van de assistentes het computersysteem niet helemaal te begrijpen, maar gelukkig kon ik aantonen dat de afspraak wel degelijk vandaag gepland was! Ze zou ons zou weer naar huis sturen!!! Achteraf? Teken aan de wand!!!

Ook een dokter lijkt te kunnen schrikken!

De dokter was toch genegen ons vandaag te woord te staan. Eenmaal binnengeroepen, krijg ik meestal dezelfde vraag als vorige keer: Hoe gaat het? En terwijl ik aan wil geven dat het erg goed gaat, blijkt de vraag toch echt alleen op de non-Hodgkin betrekking te hebben. Ik heb sinds november, december 2015 moeite mijn linker been omhoog te krijgen. Jaja, kom maar met de grapjes, maar het gaat toch echt alleen om mijn linker been! Ik vertel de dokter dat ik het vermoeden heb dat de lymfeklier in mijn linkerbeen op een of andere manier mijn spier in de weg lijkt te zitten. Zijn eerste reactie was toch echt dat dat bijna niet mogelijk zou zijn. Maar vriendelijk als hij is, kreeg ik het verzoek in de onderzoekskamer mijn goddelijke lichaam van kleding te ontdoen zodat hij me even kon betasten.

Ik ben niet te beroerd en wil geholpen worden, dus ik volgde zijn opdracht op. Eenmaal plaats genomen op de onderzoekstafel, de dokter doet zijn latex handschoentjes aan en gaat aan de slag om van zijn periodieke betastingstoestemming (ja, nieuw Nederlands) gebruik te maken. Aangekomen bij de linker lies, kon hij toch iets anders dan een lichte frons op zijn voorhoofd krijgen en met een heel klein beetje rood op de kaken bekennen dat de lymfeklier vrij groot is geworden in de lies en dat deze wel degelijk voor wat pijn zou kunnen zorgen. Goed, ik ben gerustgesteld omdat het dus niet tussen de spreekwoordelijke oren zit. Ook in mijn kaak zit een vergrote klier, waarvan akte. Na het lichaam weer behangen te hebben met het nodige lichaamsdelen verhullende textiel, maar weer plaatsgenomen naast Denise in de spreekkamer

Keuze

De dokter gaf direct maar aan dat de lymfklier in de lies dermate vergroot was, dat behandeling een optie zou zijn. In het geval van alleen de lies zou het zich kunnen beperken tot alleen radiotherapie. Volgens de dokter, zou de klier hiervan wel schrikken en zouden we hem een koppie kleiner maken. Ondertussen vertelde ik ook over de pijn in mijn buik en of dit met vergrote lymfeklieren te maken kon hebben. Zijn antwoord hierop was bevestigend. Alleen, als we die ook zouden moeten gaan behandelen, dan zou de radiotherapie voor de lies wellicht geen goede optie zijn. Want, zo eerlijk als de dokter is, gaf hij aan dat als ik ook nog last zou hebben van mijn buik en die zouden we een paar maanden later moeten gaan behandelen, dan gaat de radiotherapie, mijn eigen woorden, meer op barbecue lijken en dat is niet de bedoeling. Goed, waar zit hem dan de keuze? Nou simpel, wel radiotherapie of wachten tot de pijn ondragelijk wordt. En je raad het al, we wachten maar even af of de pijn inderdaad ondragelijk gaat zijn. Zowel in de buik als in de lies laten we het maar even voor wat het is. Vanavond eerst maar eens met de reumatoloog aan de koffie om te kijken of deze een passende pijnstiller/behandeling heeft voor mijn spondylatropathie.

We houden contact!!!

Bron: William

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.