Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Mijn hulp

Zodra ik in mijn scootmobiel stap ziet de wereld er niet meer uit zoals ik gewend ben. Het feit alleen al dat ik zit maakt veel verschil. Maar goed, dát ik er in stap is op zich een overwinning. 

Aanvankelijk had ik er veel moeite mee. Dat heeft met acceptatie te maken: weer een stukje ingeleverd. De eerste keer dat ik mijn scootmobiel mee had naar het ziekenhuis reed ik bijna een tafeltje aan gort. Er bleef een hendel hangen waardoor het ding naar voren wilde rijden, maar daar stond al een tafeltje, tegen de muur. Het toen aanwezige personeel vertrouwt mijn stuurmanskunsten nog steeds niet helemaal. Ten onrechte natuurlijk, want ik heb inmiddels enorm veel ervaring.

Vooral in de supermarkt ziet de wereld er anders uit. Waar ik vroeger behoorlijk kon mopperen op bejaarden – 'wat heeft die hier vandaag te zoeken? Die hebben toch de hele week de tijd?' of 'dat heb ik weer, ik wil ook eens naar de kapper op zaterdagmorgen'  – begin ik nu steeds meer respect voor ze te krijgen. Ik hoor nu immers ook een beetje bij de club. Dat schept een band.

Laag in mijn karretje gezeten kom ik in een supermarkt terecht die niet voor mij bedoeld is. Ik zie alleen maar spullen die ik niet nodig heb, zeker niet nu de kinderen het huis uit zijn. Snoep, fancy verpakkingen van broodbeleg, lekkere toetjes. Ja, zelfs bejaardenvoeding ligt voor het grijpen. Of andere lekkernijen geschikt voor tandeloze bekkies. En uiteraard is het moeilijk om de spullen te bemachtigen die ik wel graag wil hebben. Vooral uit de koeling, waarvan de deur steevast naar de verkeerde kant toe open gaat. Dat is echt niet te doen, ook niet als je in een flitsende beweging je scootmobiel keert en  het dan nog eens probeert.

Al met al ben ik een tevreden scootmobilist. De wereld is lager, maar ook groter geworden. Bovendien zijn de mensen doorgaans erg aardig voor me. Ook in de supermarkt. Laatst begroette de kassière me meer dan hartelijk: 'Hoe gaat het, we hebben u gemist. Bent u lekker met de hulp boodschappen aan het doen?' Mijn vrouw ging rustig door met inpakken terwijl ik tevreden afrekende.

Bron: Ernst Jan

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.