Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Nieuw jaar, nieuwe ik?

Lieve lezers, Er is weer nieuws uit de chemofabriek, maar laat ik beginnen met iedereen een HAPPY NEW YEAR te wensen. Nu echt, want tweeduizendzestien is eindelijk daar.

Hoewel ik heus wel weet dat een jaarwisseling geen bijzondere krachten met zich meebrengt voelde het toch anders dan alle voorgaande jaren. Voor het eerst hoopte ik echt op een beter jaar dan het vorige. Ik zag het als een compleet nieuwe start.

De laatste dag van het jaar was een goeie dag. Ik ben voor het eerst in mijn leven getuige geweest van een wedstrijdje carbid-schieten. Bijzonder. Bijzonder hard vooral, maar leuk. Dit jaar stonden er geen wilde feestjes op mijn planning. Ik heb het nieuwe jaar gewoon lekker op de bank ingeluid met alcoholvrije bubbels. We zijn na twaalven nog wel even op pad gegaan om te kijken waar al dat vuurwerk vandaan kwam. In de straat was namelijk niemand te bekennen, maar tevergeefs. Het was echt een klein beetje uitgestorven overal. Dat mocht echter de pret niet drukken. Gauw weer naar binnen!

De rest van de nacht zat ik al zingend voor de buis met het concert van de Toppers (Sorry, Peter). Ik werd er helemaal vrolijk van. Uiteindelijk lag ik dus pas rond half 5 op bed. De eerste dag van het nieuwe jaar zijn we asociaal laat begonnen met een lekker ontbijt en heel veel geluier zoals het nieuwe jaar volgens mij bij alle Nederlanders begint, maar who cares!

Op zaterdag 2 januari moest ik voor het eerst weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Maandag 4 januari, had ik weer een afspraak bij de dokter. Ik heb eerst nog even snel een longfoto gemaakt, want dat is inmiddels part of the routine geworden. Ik was iets minder gespannen dan voorgaande keren. Nog steeds veel te bloednerveus, maar dat terzijde. Ik voelde me goed en ik had na de laatste keer ook weer iets meer vertrouwen in de behandeling.

Nou jongens, dit doktersbezoekje was volgens mij de kortste tot nu toe. Ze viel weer gelijk met de deur in huis. Allebei goed nieuws zei ze. De tumor was wéér gekrompen. Hij was zelfs zo klein dat er de volgende keer geen longfoto meer wordt gemaakt maar meteen een CT-scan. Die geeft een completer beeld, want op de foto was nauwelijks nog iets zichtbaar. De gevreesde tennisbal lijkt langzaamaan te verdwijnen van de radar. Wat een bizar fijn gevoel! Ook mijn leverwaardes waren goed. Nog steeds hoog, maar weer lager dan de vorige keer. Ondanks de dosering (75 vs. 100 procent). Mijn lever lijkt dus ook eindelijk te berusten in zijn lot. De chemo gaat door. Echt waar. Ik kon me geen beter begin van het nieuwe jaar wensen dan dit. Ik krijg meer en meer het vertrouwen in mijn lichaam terug. Ik ben nog steeds ziek en nog maar net over de helft, maar de hoop groeit dat ik dit ga overwinnen.

Gisteren heb ik dus alweer mijn vijfde chemokuur gehad. Ondanks al het goede nieuws zag ik er deze keer meer tegenop dan normaal. Bij de vorige kuur was ik de eerste paar dagen namelijk érg misselijk. Dat is klaarblijkelijk in mijn hoofd gaan zitten, want bij alleen al de gedachte aan de chemo voelde ik me meteen misselijk. Datzelfde heb ik als ik aan Tequila denk. Ik ben na het drinken van een paar glazen van die troep ooit zo ziek geworden dat ik het liefst nooit of te nimmer nog herinnerd wordt aan dat vieze drankje. Nou precies dat gevoel had ik gisteren dus ook, maar dan met de chemo.

Tijd voor wat hardcore afleiding dus. Mijn oom is er deze keer de hele tijd bij geweest. Gelukkig hadden we veel om bij te praten, dus de tijd vloog. Hij zit er weer in. Ik ben wederom vreselijk misselijk en houd me daarom vooral vast aan de gedachte dat het over een paar dagen weer over is. Tandjes op elkaar en gaan! Ik hoop dat ik ook deze keer weer weinig tot geen last zal hebben van mijn chemodip. Nog maar 3 (en een beetje) kuren en dan zit het erop. Straks ga ik het nog missen. Hmm.. nee dat denk ik niet.

Tot snel allemaal!

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.