Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Op mijn paasbest

Lieve lezers, Het is alweer een week geleden dat ik bij de dokter aanschoof. Hoewel ik verwacht had dat het een bijzondere week zou worden, werd het dat niet. Niet erg, maar het voelt ook wel een beetje raar. 

Een echte ontlading heb ik (nog) niet gehad. Ik heb wel wat wijntjes gedronken om het een soort van te vieren, maar de kurk zit nog steeds in de fles champagne. Geen dronken feestgedruis om te vieren dat een ellendige periode achter ons ligt, maar gewoon gewoon zoals altijd. Ik had het wel graag gewild, maar het gebeurde simpelweg niet.

Misschien is het niet gebeurd omdat ik vandaag nog een scan krijg.. Misschien voelt het onbewust nog als onzeker.. Ik weet het niet.  Misschien is het ook wel gewoon goed zoals het is. Misschien hoef ik niet te ontladen en moet ik maar gewoon blij zijn dat het goed met me gaat? Patsboem, terug naar de realiteit. Of misschien komt het nog.. en ben ik te voorbarig.

Ik wil even terugblikken op een eerder blog. Ik stelde me daarin een heel romantisch beeld voor van het moment bij de dokter. De magische woorden 'je bent schoon..' zouden mij van de handrem afhalen en weer de vrijheid teruggeven om ten volle te genieten van het leven. Wanneer dan? Wanneer komt dat moment? Kan iemand me dat vertellen? Ik wacht.

Ik heb het idee dat ik me in de afgelopen week verdrietiger heb gevoeld dan in al die zes maanden bij elkaar. Ik heb niet eens echt gehuild, maar ik voel me leeg. Geen kanker meer en daar ben ik natuurlijk zielsgelukkig mee, maar wel een enorme gat in mijn leven. Het was een periode van uiterste. Leven en dood. Ziekte en gezondheid. Verdriet en geluk.. Ik kan niet zeggen dat het niks met me heeft gedaan of misschien zelfs nog wel doet. Ik heb het gevoel dat ik de draad kwijt ben. En zeg nou eerlijk.. hoe pak je juist die draad, die je niet kunt vinden, weer op?

De sporen die deze periode na heeft gelaten zijn zichtbaarder en, vind ik, confronterender dan ooit. Toen ik twee weken geleden in spiegel keek, was ik trots op mijn kale bol. Nu maakt het me verdrietig. Ik zie er nog steeds uit als een kankerpatiënt. Het is er nog steeds. Ik wil helemaal niet meer kaal zijn. Ik dacht dat ik het mooi vond, maar eigenlijk vind ik het een behoorlijke hoge prijs die je betaalt voor iets wat sowieso gewoon al ontzettend klote is. Ook wil ik mijn bolle toet kwijt.. van de prednison en al dat lekkere comfortfood van de afgelopen maanden ben ik er ook niet veel strakker op geworden (+6kg, zucht.. ). Om over mijn uithoudingsvermogen nog maar te zwijgen. Dit alles herinnert me er elke dag weer aan en dat doet op een bepaalde manier veel pijn.

Ik wil gewoon mezelf terug. Daar komt het eigenlijk op neer. Mijn eigen ik waar ik in 25 jaar ook ontzettend veel tijd en energie in heb gestopt. Ik mis mezelf. Ik mis de energie en het onbevangen karakter van mijn leven. Ik mis het, ik mis het, ik mis het.. Nu moet ik nog een lange weg gaan voordat ik weer kan wat ik toen kon. Mijn haren in een staart, mijn lievelingsbroek aan en tot vrijdagmiddag doorknallen op kantoor om daarna tevreden en voldaan met een borrel op de bank te ploffen om het weekend in te luiden. Gewoon de normale dingen in het leven die iedereen doet. Geen ziekenhuis, geen pruiken, mutsjes of andere kankerongein. Ik ben het super-zat (!). Sorry voor deze klaagzang.

Ik ga me nu maar weer klaarmaken voor de PET-scan. Mijn lievelingsonderzoek.. en bofkont die ik ben, is het ook nog eens een extra lange.. Om mij nog een laatste keer flink op de proef te stellen, haha. Aanstaande vrijdag ben ik er weer met hopelijk honderd procent uitsluitsel en dus nog beter nieuws. Bij deze maak ik ook meteen het voornemen dat ik dan wel echt de champagne ga ontkurken. Ik heb het voor mijn gevoel nodig om een nieuwe periode in te kunnen luiden. Een periode van herstel, gezondheid en hopelijk weer heel veel geluk!

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.