Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Op naar de tweede kuur

Voorbereidingen Zo, de eerste kuur is achter de rug en morgen krijg ik nummer twee. Tenminste, als de bloeduitslagen goed zijn. Vanmorgen weer op visite geweest bij dracula en die had vandaag voldoende aan twee buisjes. 

Wel moet ik bekennen dat ik nog niet eerder zoveel pijn had bij het prikken. De verpleegkundige was eerlijk, want ze vertelde me dat het kan komen door de chemokuur, maar ook omdat ze het bloedvat niet helemaal netjes had aangeprikt. Maar goed, we kunnen nog voelen dus...

En wat voelde ik nou eigenlijk allemaal?

Ik heb me voorgenomen de komende periode toch een soort van samenvatting van de drie weken na de kuur te schrijven. Waarom? Nou, het mag, wat mij betreft geen, klaagzang worden, maar het is niet allemaal vanzelf gegaan. De eerste dagen na de kuur voelde ik me alles behalve prettig. Ik merkte aan alles dat het lichaam aan het 'vechten' was tegen de middelen die mijn lichaam ingekomen waren. Mijn hartslag was hoger dan normaal en ik had het idee, mijn bloeddruk ook. In de brochure die ik gekregen heb van de verpleegkundige omschreef men het als 'een gevoel van algehele malaise'. Nou, dat klopt.

Om niet teveel daarmee bezig te hoeven zijn, ben ik maar lekker naar buiten gegaan met hondjes en ook eens met de camera. En helaas mochten de hondjes ook merken dat ik niet helemaal mezelf was. Ik was meer onaardig tegen ze dan normaal. En niet fysiek, maar verbaal. Gelukkig heb ik me weleens laten vertellen dat honden niet zo'n enorm vermogen hebben tot onthouden en ik hoop dat dit nu ook zo is. De camera heb ik ook maar snel opgeborgen. Er kwam werkelijk niets goeds uit dat ding.

Al met al duurde het gevoel van algehele malaise zo'n dag of vier. Misschien kwam dit wel door de prednison, maar ik was blij te merken dat het na verloop van tijd minder werd. De eerste week was mijn smaak niet zoals ik dat gewend ben. Alles smaakte een soort van zilt. Zelfs water smaakte me niet. Een voordeel daarvan was dan weer dat ik daardoor ook niet zo'n trek had. Een van de bijwerkingen van prednison zou namelijk vreetbuien kunnen zijn. Daar had ik dus, gelukkig, geen last van. De zesde dag na de kuur kreeg ik mijn smaak weer terug en heb ik zo lekker genoten van gebakken aardappeltjes, rode bietjes en een hamburger!

In de tweede week zaten wij vanwege onderhoud van onze houten vloer in een vakantiepark. Ik ging me weer prettiger voelen. Mijn vrouw is enorm zorgzaam en drukte me op het hart dat vanwege een verminderde weerstand ik me het best niet in drukke ruimtes moest gaan begeven. Nou was dat vakantiepark daarop een goede oplossing. Midden in de natuur langs het Nuldernauw samen met de hond naar buiten om te wandelen. Ik had mijn camera meegenomen, natuur en vogels, wat wil je nog meer? Nou, GEEN MIST!!! Alle dagen in het park hadden we mist. Dus bleef het bij wandelen zonder camera. Al met al een 'fijne' tweede week gehad. Ik moet zelfs bekennen dat ik het gevoel had wel iets meer energie te hebben.

De derde week is wat anders verlopen. Ik was door de non-hodgkin altijd al moe, maar dat werd er deze week niet beter op. Tjonge wat was en ben ik snel moe. En 'collega' patiënten, laat je niet teveel ontmoedigen door mijn verhaal. Nu, tijdens deze week, merk ik toch dat er iets aan het gebeuren is. En dat is in positieve zin, want ik voel de klieren echt kleiner worden (jippie!!!), alsook in iets minder positieve zin, ik ben enorm moe. Ik wil per se genieten van de mooie dingen in het leven, maar dat valt op dit moment niet altijd mee. Maar, het werkt en daar gaat het om.

Morgen is het weer zover

Morgen mag ik weer naar het Flevotheater (mijn synoniem voor het ziekenhuis in Almere) voor mijn tweede kuur. Ik ben lichtelijk gespannen. Gespannen omdat ik hoop dat de eerste dagen me makkelijker en beter afgaan dan de vorige keer.

Jullie horen van mij!!

Bron: William

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.