Die uitspraak hebben Tessa en ik even bedacht tijdens een drukke app avond ;).. En nu komt die uitspraak weer goed van pas. Al tijden ben ik van plan om een blog te schrijven, eerst over alle bijwerkingen van de chemotherapie (jahoor daar heb ik ook last van, ook als het goed met me gaat ;)) maar nee dat onderwerp houden jullie nog van me tegoed.
Soms heb je namelijk van die momenten dat het even niet zo lekker gaat.. En soms dat is nu. Ik heb namelijk even ergens anders mee te dealen.. Namelijk een nieuwe tussentijdse uitslag. Nu het einde van de behandeling in zicht begint te komen heb ik gisteren een nieuwe CT-scan gehad waar ik aanstaande maandag de uitslag van krijg. Vreselijk vind ik dat.. Ruim anderhalve week voor deze scan begon de nieuwe angst mij de overwelmen. De angst van het einde van de behandeling.. Geweldig zou je denken, maar nee zo voelt dat niet. Al ruim een half jaar zit ik in de 'veilige' zone van behandeld worden.. Week in week uit bezoek ik trouw het ziekenhuis voor het ondergaan van de behandeling. Meer dan mijn best hiervoor kan ik niet doen. De chemo moet z'n best doen en ik, ik onderga het. Dat ging me allemaal prima af.. Los van wat vermoeidheid en aderpijn voelde ik me best oke, ik was positief en tuuuuuurlijk ging ik dit wel eventjes doen. Want hallo, het is nog altijd mijn lijf.. En mijn leven. Maargoed..
Wat nou als maandag blijkt dat de Hodgkin weer meer is geworden? Wat dan? Dan zijn het vast niet meer die 4 laatste chemo's. Die gedachte maakt me zo bang, nu weet ik hoeveel pijntjes en kwaaltjes van het denken alleen al kunt krijgen.. En zo heb ik dus in de week voor de scan al elk plekje waar ook maar een lymfklier zit helemaal gevoeld met pijn en al.. Zelfs op momenten dat ik dacht er niet mee bezig te zijn. Ik hou hier NIET van.
Alle rampscenario's komen dan weer voorbij in mijn hoofd. Met alle dagelijkse dingen voel ik het verdriet van het 'wat nou als..' Ik wil zo graag oud worden en de kindjes zien opgroeien.. Ik wil het zoooooo graag. Samen met hun in het nieuwe huis wonen en samen het bedrijf voortzetten in de nieuwe stal. Waarom heb ik nou weer dit gekregen en wat nou als..
Wat nou als ze me niet meer kunnen herinneren omdat ze nog te klein zijn.. Ze zullen dan nooit weten hoe ik met ze speel, dat ik elke avond een liedje voor ze zing als ze gaan slapen, dat ik ze alle liefde geef die ik heb en zooooveel van ze hou..
Wat nou als.. Dan hebben ze in ieder geval nog iets persoonlijks van mij, ik haak niet voor niets zoveel. En wat nou als... Stel nou dat Mark nou een nieuwe mama vind voor ze, zouden ze dan ook de door ons ingerichte woning helemaal gaan veranderen? Wat nou als... Het zijn echt vreselijke gedachten met zoveel verdriet.. Iets wat niemand wenst en ik niemand gun. Ze zijn niet eventjes weg te wuiven om vervolgens te gaan leven alsof er niets anders belangrijker is. Hoe graag ik dat eigenlijk doe.. Ze overvallen me, ze houden me vast, ze houden me zelfs wakker.. Ik weet dat ik de angst in de ogen moet kijken om er mee om te kunnen gaan. Daarom doe ik hard mijn best om er over te praten, erover te schrijven en alles te doen om ergens weer dat lichtpuntje te vinden van hoop.
Hoop doet leven, toch? Let the faith be bigger than your fear.. Dat moet dit vreselijke wachtende weekend op de uitslag overbruggen.. En hopelijk krijg ik maandag het allerbeste nieuws wat ik me kan wensen! Ik hoop het ZO!
