Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Still going strong!

Lieve lezers, Na een korte radiostilte weer een update. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Het gaat goed met me! 

Ook al worden de kuren fysiek steeds een beetje zwaarder, mijn lichaam toont zich nog steeds beresterk en lijkt geen kik te willen geven. Ik ben natuurlijk wel misselijk, maar dat duurt steeds maar een dag of drie en de chemodipjes vallen me buiten wat vermoeidheid en een verhoogd risico voor infectie (in de praktijk merk ik dit namelijk niet) ook relatief mee.

Mijn vijfde R-CHOP kuur is alweer bijna twee weken geleden, dus ik mocht gisteren weer op controle voor mijn zesde kuur. In plaats van een foto werd er deze keer een CT-scan (geen PET-scan) gemaakt van mijn oor tot aan mijn knieën. De tumor was de vorige keer bijna niet meer te zien op de reguliere röntgenfoto, dus vandaar de keuze voor een scan. Bovendien kan men met een scan ook de andere besmette klieren in beeld brengen. Ook heb ik wéér bloed laten prikken. Kortom het was gisteren tijd voor een soort algehele grote tussentijdse check-up. Laat maar komen!

Ter voorbereiding op de scan moest ik voorafgaand een contrastmiddel (Telebrix©) drinken, zodat de organen en omliggende lymfeklieren extra duidelijk zichtbaar waren. Ook werd er tijdens de scan nog een contrastmiddel via een infuus toegediend. Ik heb inmiddels wel wat ervaring met dergelijke scans, maar toch is het elke keer weer spannend. Er wordt maar van alles in je gegoten en gespoten en je weet vooraf niet wat ze gaan aantreffen. Het went helaas nooit.

Afijn. ‘s Avonds op de bank kon het lange wachten weer beginnen. Dat haat ik altijd het meest. Ik ben namelijk koningin ongeduld.  Ik rekende erop dat ik maandag pas de uitslagen te horen zou krijgen, maar rond een uur of 18.00 ging plots mijn telefoon. De dokter belde. Slik!

Aan de stem van de dokter hoorde ik direct dat ze goed nieuws had. Ze was haar poli van maandag aan het voorbereiden en wilde me niet het hele weekend in de spanning laten. De schat. Mijn bloedwaardes waren uitstekend en ook een eerste blik op de beelden van de scan maakte haar blij. De tumor lijkt echt te zijn ingedamd. Ook de andere klieren lieten geen afwijkingen meer zien. Maandag krijg ik de beelden pas te zien, maar goed alle zorgen waren in een klap weg. Ik ben na dit telefoontje echt in huilen uitgebarsten. Geen idee wat er gebeurde, maar volgens mij heb ik in mijn leven nog nooit zo hard gehuild als toen. Alle spanning van de afgelopen maanden leek eruit te komen. Ik hield maar niet op. Tienduizend tranen van geluk. The battle is on. Het is tot nu toe allemaal niet voor niets geweest.

We lijken echt recht op ons doel af te gaan. Beter worden van deze rotziekte. Na een beetje rekenen kwam ik erachter dat ik op 15 februari (over precies een maandje dus) mijn laatste reguliere R-CHOP kuur krijg. Op 29 februari krijg ik dan nog het restje van de kuren met een verlaagde dosering. Al met al dus nog maar vier weken en dan komt deze rollercoaster hopelijk eindelijk tot stilstand. Ik kan het gewoon bijna niet geloven. De eindstreep komt echt in zicht. Ook al blijft aftellen tot op het laatst toe spannend. Ik durf wel weer steeds meer de draad van mijn leven op te pakken. Zo wil ik langzaamaan, waar ik kan, de taken op het werk weer gaan doen en ook ben ik druk bezig met het zoeken naar een nieuwe woonruimte. Een appartementje helemaal voor mezelf, geen kamertje meer.

Tips zijn welkom (omgeving Breda tot ±25km. en met een max van 710 euro per maand)!

Als ik straks beter ben dan wil ik alles doen wat ik eerst niet durfde of steeds op de lange baan schoof. Kansen zien in plaats van beperkingen. Zo ver ben ik nu nog niet, maar het begin is gemaakt. De bewustwording is daar. Hoe cliché het ook moge zijn.. Beter spijt van iets dat je wél dan van iets dat je níet gedaan hebt in het leven. Ik hoop dan ook dat ik deze positieve lijn door mag zetten. Ik ben in ieder geval dankbaar voor al het goede nieuws wat ik heb mogen krijgen.

Ik begin nu toch wel met aftellen hoor! Nog maar 4 vier weken…

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.