Gisteren, 29 mei, was het dan zover: de Vestingloop. Ik heb daar 11 weken voor getraind samen met Michiel.
Eerlijk gezegd was ik best een beetje zenuwachtig. Ik heb afgelopen woensdag de 5 km pas voor de eerste keer aan één stuk gelopen (in 43 minuten) en heb daarna geroepen dat het mij ook zondag wel zou lukken. Daarnaast had ik door mijn sponsoractie inmiddels 2710 euro binnengesleept en ik wilde mijn sponsors/supporters en het KWF natuurlijk niet teleurstellen. Winfried had zich ook ingeschreven voor de 5 km. Hij loopt dat normaal gesproken in een half uur maar ook dit zouden we samen doen. Hij bleef dus bij/met mij lopen.
Onderweg kreeg ik het af en toe te kwaad. Waardoor dat kwam weet ik niet precies. Was het misschien omdat ik besefte dat ik daar liep omdat ik kanker had of kwam het doordat ik ondanks de 7 chemokuren toch vijf km kon hardlopen of kwam het omdat ik wist dat bij de finish Eva, Emma, Mark en Brandon zouden staan? Of was het een cumulatie? Ik weet het nog steeds niet.
Bij de finish stond ook een speaker die iedereen 'binnenpraatte'. Emma had hem over mijn situatie verteld. Toen wij in het zicht kwamen riep hij om dat ik ondanks mijn chemokuur meedeed met de Vestingloop. Het werd een emotionele finish. Niet alleen voor ons. Het was zo heftig dat Eva, die ons zou filmen, alleen maar het plaveisel heeft gefilmd... Gelukkig hadden Laura, Gerdien en Jose wat foto’s gemaakt (nog bedankt!).
Ik wil iedereen die mij gesponsord heeft en die mij op wat voor manier dan ook gesteund heeft in verband met deze loop, bedanken. Er is zoveel geld opgehaald en er is zoveel medeleven betuigd. Hartverwarmend. Dit is voor mij weer het gouden randje aan de donkere wolk waarover ik al eerder schreef.
Morgen heb ik mijn 8e en laatste chemokuur. Net als alle voorgaande keren heb ik vandaag het huis opgeruimd en schoongemaakt. Dat is intussen een vast ritueel. Ik hoop dat dit de allerlaatste keer ooit is.
Op 28 juni a.s. heb ik de allesbeslissende PET-scan. Dan hoor ik of de kanker in volledige remissie is. In ieder geval krijg ik geen 9e en 10e chemokuur. Dat weet ik nu al. De ervaring heeft namelijk geleerd dat dit ten opzichte van de 7e en 8e kuur geen meerwaarde meer heeft. In augustus start ik in elk geval wel met de immunotherapie en krijg ik gedurende twee jaar elke 2 maanden rituximab. Maar eerst gaan we op vakantie: bijkomen, uitrusten, zonnen, van elkaar genieten etc. Het Kankerspook mag niet mee en blijft thuis! (hoop ik…)
Ik sluit af met onderstaande foto. Een foto die mij raakt. Winfried en ik. Zij aan zij. Karakteristiek voor de afgelopen 31 jaar, maar met name in het laatste half jaar.
Een half jaar waarin ook onze dochters op alle mogelijke manieren hebben meegevoeld, meegeleefd en meegehuild. En ons hebben ondersteund. Tot en met het maken van borden voor de Vestingloop aan toe.
Ik ben een gelukkig mens.
Bron: Ellen
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.
Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.
In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.