De laatste is achter de rug! Zo, de achtste en laatste chemo is achter de rug. Nu de eerste week ook weer voorbij is kan ik zeggen dat de zon ook weer een beetje voor mij schijnt.
De eerste week is altijd een beetje zwaar. En dat is een understatement. Maar goed, voorbij is voorbij. Of, het is zoals het is. Maar, we vieren wel feest.
Natuurlijk ben ik een gelukkig mens. Vandaag vaderdag en ik heb daar nog nooit zo naar uitgekeken. Want deze vaderdag zou de dag zijn dat ik, een flesje bier wat ik in 2013 gekocht had met als doel deze met een speciale gelegenheid te verorberen, burgermeester zou gaan maken. Daar keek ik naar uit! En zo na die laatste kuur, smaakte hij me echt tig keer beter dan ik verwacht had. Om het lichaam (lees nieren en lever) een beetje rust te gunnen, gebruik ik zeker de eerste week na de chemo geen alcohol. Ik ben niet verslaafd, maar als ik de gelegenheid krijg een lekker drankje te doen, dan doe ik dat. Dus ik had hem dubbel verdiend.
Tijdens mijn laatste afspraak met de oncologisch verpleegkundige, kreeg ik de mededeling dat het best eens zo zou kunnen zijn dat je na de laatste kuur in een zwart gat zou kunnen vallen. En natuurlijk, er is een bepaalde vorm van structuur waaraan je gewend zou kunnen raken. De controles, de kuur en de bezorgdheid van de vele lieve mensen om je heen. Die bezorgde mensen zijn er nog wel, maar er is, bijna vanzelfsprekend, geen directe reden meer om je even te vragen hoe het gaat. De controles bij mijn vriend of de oncologisch verpleegkundige die waren er natuurlijk ook altijd. En ineens... is dat er allemaal niet meer. Ik moet bekennen, op dit moment mis ik nog niets. En dat komt omdat de lieve mensen om me heen natuurlijk nog steeds aan me vragen hoe het gaat etc.. Maar de kurenkamer en de bijwerkingen en alle andere shit lijk ik niet te gaan missen. Anderen mogen dat wel, maar ik nog ff niet. Ik geniet nog na van mijn biertje, de mooie lp van Fleetwood Mac van mijn liefste dochter en het mooie weer.
Het vervolg laat zich bijna raden. Een ct-scan over 3 weken en een week later de resultaten hiervan. En ik zeg: met vertrouwen ga ik deze tegemoet. Bijna een half jaar na de eerste kuur mag ik mijn liefste vrouw, onze dochter, andere familieleden en de lezers van mijn blog bedanken voor de steun die ik, in deze best zware periode, van jullie allemaal heb gehad. We zijn er nog niet, want uiteindelijk volgt nog een onderhoudskuur, maar nogmaals dank. Zonder jullie... was het nog zwaarder geweest.
Nu niet direct weggaan hoor! Mijn blog blijft, eigenlijk net als de non-hodgkin. Want die heeft wel een forse klap gehad waardoor hij (of zij) in een hoekje zit te brullen, maar weg is het nooit. Dus, ik meld mij op mijn blog en hoop dat jullie deze ook lekker blijven lezen.
Geniet van het leven, het is elke dag een feest, maar dan moet je zelf de slingers ophangen.
Bron: William
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.