Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Week van uitersten

Lieve lezers, Dat bloggen in het ziekenhuis dat gaat 'm dus niet worden, haha. Ik had me voorgenomen om elke dag weer een update te posten, maar ik voelde me zondag opnieuw zo beroerd dat ik daar echt geen puf voor had.

Nu een week later heb ik alles weer ruimschoots achter de rug en heb ik as always genoeg te vertellen voor een nieuwe blog. Dus.. laat ik weer bij het begin beginnen.

Vorige week zaterdag was wel even een spannende. Mijn linkerarm (de arm met het infuus) was bijna twee keer zo dik als normaal. Hij had zich van mijn vingertoppen tot aan mijn schouder gevuld met vocht. De zusters waren meteen in rep en roer omdat het verdacht veel leek op een trombose-arm. Dat was wel even schrikken..Het infuus werd er direct uitgehaald en verplaatst naar mijn rechterarm. Ook kreeg ik uit voorzorg een spuit tegen trombose en  gelukkig.. dat hielp, want mijn arm nam direct zichtbaar in formaat af. Echter, om zeker te weten dat ik geen trombose-arm had moest er nog een echo gemaakt worden. Yey! Dat zou dan zondag gebeuren zodra de radioloog een plekje vrij had. Zucht.. Rond een uur of twee was ik uiteindelijk aan de beurt en werd ik door een van de zusters door een compleet verlaten ziekenhuis naar de radiologie-afdeling gebracht alwaar de radioloog in zijn zondag-kloffie op me zat te wachten. Sorry vriend! Gelukkig zag mijn arm er al minder schokkend uit dan de avond daarvoor en viel het allemaal mee. Er werd geen trombose vastgesteld. Waarschijnlijk is de ader gewoon wat overbelast geweest en kon hij de hoeveelheid vocht niet meer goed afvoeren. Lucky me, nog even het chemo-zakje afmaken en dan mocht ik naar huis!

Eenmaal thuis stortte ik lichamelijk weer helemaal in. Slappe spieren, misselijkheid, moe tot op het bot, totaal geen eetlust, buikpijn. De hele rataplan. Het zijn weer een paar lange dagen in bed geweest. Volgens mij ben ik uiteindelijk woensdag weer voor het eerst mijn bed uit gekomen. Ik ben toen even met papa naar de groenteboer geweest om asperges te halen! Ja.. Woensdag was de eerste dag dat ik weer een klein beetje normaal (lees: met smaak) kon eten. Nu voel ik me weer kiplekker! Niks aan de hand.. Ik geniet weer volop van het goede weer en doe zoveel mogelijk leuke dingen. Ofja leuke dingen..

Maandag moest ik me voor het eerst melden in het Daniel den Hoed ziekenhuis. Na een file van 16 km en anderhalf uur in de auto kwamen we eindelijk aan. What a way to start your monday! Niet dus. Wat zal ik zeggen.. Het Daniel den Hoed. Ik vond het geen prettige ervaring. Vanaf het eerste moment voelde ik me een van de velen. Een nummertje. Niet meer dan dat. Het krioelde er werkelijk van de mensen. Het was er echt druk en juist omdat het zo druk was, waren de assistentes gehaaster en was er minder aandacht. Daar zat ik dan.. met mijn nummertje.. Z666, op maandag 6-6-2000 ZEStien te wachten op de dokter. Ik ben niet bijgelovig, maar toen dacht ik wel even 'het zal toch niet..' Via een computerscherm werd ik uiteindelijk opgeroepen toen ik aan de beurt was. Mijn 'nieuwe' dokter was een jonge man van in de dertig  (Geen type mcDreamy, helaas) met zeer weinig woorden. De man zei amper iets en het leek er ook niet op alsof hij zich heel goed had voorbereid. Meer dan hoi, hallo.. nou u krijgt een stamceltransplantatie kwam er bij de beste man niet uit. Geen ruimte voor chitchat of gevoelsbeleving. Puur praktisch. Formuliertjes ondertekenen, nog even wat uitleg over de bijwerkingen en dat was het. Daarvoor ben ik helemaal naar Rotterdam gekomen. Op maandagochtend. Thanks.

Het Daniel den Hoed.. Het was voor mij een dikke tegenvaller. Ik ben blij dat ik daar te zijner tijd waarschijnlijk maar een week hoef te verblijven waarna ik over wordt gebracht naar mijn oude vertrouwde Amphia. Ik weet niet of het nou een randstad-kwestie is of dat ik gewoon pech had met het ongelukkige tijdstip op de maandagmorgen, maar het was alles behalve een warm bad. Binnenkort moet ik er weer heen voor de uitleg van de stamcel-afname. Ik werd zojuist gebeld door een dame van die afdeling en het mag gezegd worden.. Zij klonk gelukkig een stuk opgewekter en vriendelijker! Tot zover het DdH in Rotterdam.

Gisteravond was het dan EIN-DE-LIJK zover. Het concert van Adele. Lisa en ik hebben het er al maanden over. Wat hebben we ernaar uitgekeken zeg!  Als ik de avond moet beschrijven dan is er eigenlijk geen woord wat volledig kan omvatten hoe cool het was.. Wauw, gewoon wauw. Wat kan die vrouw zingen. Ik heb haar niet kunnen betrappen op een valse noot. Het was van begin tot eind loepzuiver. Ze kreeg in haar eentje de Ziggodome (met ruim 17.000 mensen) meerdere malen doodstil. De tranen rolde over menig wangetje volgens mij. Pfff.. Zo indrukwekkend. Ik stond eigenlijk heel de avond met mijn mond open en met kippenvel van mijn tenen tot aan mijn kruin te aanschouwen. Ik heb het concert heel intens beleefd. Dat komt zeker ook door alles wat er de afgelopen periode is gebeurd. Gisteravond stond ik daar voor het eerst echt even bij stil en dat kwam binnen. Ik ben blij en dankbaar dat ik erbij kon zijn.

Vandaag ga ik weer heerlijk genieten van het mooie weer! Mijn tuintje staat nog steeds volop in bloei. Ik spreek jullie snel weer!

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.