Het is inmiddels december. We hebben een paar donkere, kletsnatte dagen achter de rug en ik wacht nog steeds op resultaat van mijn behandeling.
Of: Ik wil te graag. De dagen zijn donker, nat en guur geweest, maar nu komt het zonnetje voorzichtig achter de wolken tevoorschijn. Het is maar hoe je het ziet. Het goede nieuws is namelijk dat mijn longfunctie een klein beetje is verbeterd en de koolzuurstapeling iets is verminderd! Maar ik merk er zo weinig van, want op sommige momenten ben ik enorm benauwd. 'Je bent er ook nog lang niet', zegt de dokter dan ook terecht. De huid staat onverminderd strak dankzij de afstoting.
De afgelopen weken heb ik de tijd genomen om wat zaken te regelen die bij het sombere weer en mijn sombere stemming passen: het opstellen van een wilsverklaring en het aanvragen van een niet-reanimerenpenning. Veel mensen schrikken hiervan als ik er over vertel alsof het uit een of ander bijgeloof komt: 'Daar praat je toch niet over, daar mag je niet te veel aan denken hoor!' Het is in ieder geval goed bedoeld. Anderen vinden het juist verstandig.
Zelf dacht ik er ook liever niet aan, maar nu het geregeld is, is het een hele opluchting. Stel dat mijn gezondheid dramatisch verslechtert en het gaat de kant op van ondraaglijk lijden, dan kan ik daar maar beter iets over op papier hebben gezet. Daarnaast is de kans dat een reanimatie bij mij succesvol zal zijn zo klein dat ik maar liever niet heb dat ze het proberen. Het moge maar duidelijk zijn. Alle credits gaan overigens naar mijn vrouw, die het als eerste ter sprake bracht. Ook voor degenen die achter blijven, is het een last minder.
Ik weet dat er mensen zijn die volkomen van de leg raken wanneer een gesprek ook maar een klein beetje deze kant op gaat. Waarom eigenlijk? De dood is de enige zekerheid die we hebben, dus daar kun je je maar beter op voorbereiden.
Mijn wilsverklaring is inmiddels netjes gescand en in mijn dossiers bij de huisarts en in het ziekenhuis opgenomen, na er met alle betrokken partijen uitgebreid over gesproken te hebben. Hier thuis liggen de spullen ergens in een la. Ze kunnen uit mijn hoofd, het is zover geregeld. Kunnen we hier weer verder gaan met het gewone leven. Dat is hard nodig.
Bron: Ernst Jan
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.
Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.
In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.