Nadat we weer een bezoekje hadden gebracht aan dracula en mijn vriend de internist, stonden alle lichten op groen om te beginnen aan de derde kuur.
Omdat ik toch best wat tintelende handen heb is de kuur iets bijgesteld en hopen we maar dat die neuropathie niet erger gaat worden. Gedurende de afgelopen 3 weken heb ik toch best wat bijwerkingen gehad. Ik voelde pijn aan mijn been en arm welke een beetje lijken op de pijn bij een beenmergpunctie. Volgens de internist heeft dit te maken met de afbraak/productie van witte bloedcellen in het beenmerg. Ook heb ik de pech gehad een buikgriep opgelopen te hebben. Normaal gesproken was ik daar niet zo vatbaar voor, maar deze keer was ik aan de beurt. Omdat de stoelgang toch al niet is zoals het hoort te zijn, kreeg het deze keer zo'n 2.0 effect. Goed, we zijn erdoor gekomen. De eerste week veel slapeloze nachten gehad. Volgens de internist door de prednison. En ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Op advies van een kennis maar eens gevraagd om een slaapmiddel voor de volgende kuur. De laatste week was ik toch best weer erg vermoeid, maar omdat ik daar niet makkelijk aan toegeef, toch maar doorgegaan met het doen van leuke en gezellige “dingen” Zeg maar genieten van het leven.
Structuur en regelmaat zijn belangrijk, dus krijg ik steevast mijn kuur op dinsdag morgen. Vol goede moed aan de slag. Bakje thee gedronken, infuusnaald in de linkerarm ingebracht (ik wissel van links naar rechts per kuur) en na het spoelen werd de prednison weer ingespoten. Kus van mijn lieverd die weer naar het werk ging en ik bleef achter met een aantal, toch wel gezellige, medepatiënten in de kurenkamer. Alles liep vrij vlotjes. De spuit met het middel tegen de misselijkheid deed zijn werk vol overgave. De vorige kuren kreeg het niet voor elkaar om de ogen te sluiten en nu kreeg ik het niet voor elkaar ze open te houden. Wat een spul is dat zeg. Na het nuttigen van de lunch werd de laatste zak vloeistof opgediend door de verpleegkundige. In dit geval de rituximab. Ik had al vrij vroeg door dat de kuur een zwaarder effect had dan de vorige keer. Ik voelde me per minuut meer en meer van het padje afraken zeg maar. Na het spoelen van de slangetjes lekker naar huis en neergeploft op de bank.
Het is nu vrijdag, de derde dag na mijn kuur. Mijn misselijkheid is niet weg, ik voel me laveloos. Wel wordt dat gevoel per dag minder, dus ik denk dat ik van het weekend weer een beetje onder de levende kom. Ik wil perse positief blijven, het eindresultaat is waar we voor gaan, maar het valt me wel zwaarder dan de eerste twee keer. Nog een kuur en we zitten op de helft. Ik hoop niet dat mensen die mijn blog lezen zich laten ontmoedigen om over te gaan op behandelen, want daar is dit niet voor bedoeld. Mijn motto blijft dat morgen de zon weer schijnt en dat ik daar van mee ga genieten. Doe dat allemaal.
Ik wil via deze weg mijn vrouw en dochter heel erg danken voor hun begrip en geduld in deze. Kijk, ik krijg de kuur in het lichaam en weet wat ik voel. Zij zijn echter alleen getuigen van de gevolgen van dat gevoel. Ik heb veel respect voor de wijze waarop zij daar mee omgaan. En ja, ik begrijp dat dat niet altijd even makkelijk is. Dank voor jullie liefde en zorg.
Bron: William
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.