Zij vroeg meteen wanneer mijn bloed voor het laatst was onderzocht. Ik antwoordde haar: 'Ongeveer 28 jaar geleden, in militaire dienst'. Het bloedonderzoek een paar dagen later was het begin van mijn leven met de ziekte van Kahler.
Ik plaats dit bericht op mijn blog om aan te geven hoe belangrijk zo'n simpel bloedonderzoekje kan zijn. Natuurlijk halen ze niet alles boven water, maar een oplettende arts kan er wel veel uithalen. Mijn advies: wanneer je vage klachten hebt, lusteloos of onverklaarbaar moe bent, laat even bloed prikken. Uiteindelijk heeft het nog wel 5 maanden geduurd voordat ik de definitieve diagnose kreeg, daar moet dus ook nog rekening mee worden gehouden, alhoewel het tegenwoordig al een stuk sneller gaat.
Met de genezing van mijn oog gaat het gelukkig goed, maar met de inhoud van mijn flessen whisky een stuk minder. Ik denk dat ik maar eens op zoek ga naar sponsors, wellicht de zorgverzekeraars. Evenzo gaat het met het vinden van een uitgever voor mijn boek. Tot nu toe is er geen enkele uitgever die met mij in zee wil gaan, Tja, ik kan niet meer doen dan mijn best.
Groeten, Cees