Ieder ander die hem had verstuurd, zou zonder enige overweging uit mijn contactenlijst verwijderd worden. Kritisch zijn op de mensen waarmee je omgaat, is makkelijker in moeilijke tijden.
Toch waren het niet alle bezorgde berichten die mij troost brachten op die ochtend, maar de humor van deze vraag.
‘Ik kom net terug van een uitgebreide douche en zit nu aan een verse aardbeiensmoothie. Met uitzicht op ons welbefaamde weerwater, zonder extra verblijfskosten!’
Men zegt wel eens dat je positief moet blijven als je ziek wordt. Ik denk dat niemand deze vorm van positiviteit had verwacht. Waar de grens ligt van humor binnen een ernstige ziekte als kanker, is moeilijk te bepalen. Daarom leg ik hierbij de grens bij ‘lotgenoten’.
Alleen een lotgenoot ervaart genoeg soortgelijke pijn om het vervolgens te mogen relativeren. Anderen doen met positieve relativeringen een poging, maar bevinden zich op een splinterdunne lijn waarin het risico op een ongepaste en kwetsbare opmerking groot is.
Ondanks een hele tribune vol met schreeuwende, bekende cheerleaders, ben je als kankerpatiënt toch alleen, door onbegrip. Jij staat op het podium, de cheerleaders nog steeds aan de zijlijn.
Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze. Maar alleen lotgenoten hebben de vrijkaart om ook een plekje in de spotlights te verwerven. Het overtuigen van anderen van het (niet altijd zichtbare) nare gevecht met kanker, kost energie. Des te meer opluchting vind ik in de luchtigheid van grappen met soortgelijken. Onze ziekte serieus nemen, moeten wij al vaak genoeg.
De infuuspaal die ik inmiddels al meer dan 48 uur met mij meesleep over de afdeling hebben we ‘Betsy’ genoemd. We fantaseren over Twister spelen en dansen in de kamer met haar infuuspaal ‘Bart’. We laten alle ongemakken achter in de realiteit.
‘De volgende keer als je weer naar het hotel mag, neem ik bordspelletjes mee.’
Op deze manier zou je het bijna missen om opgenomen te zijn in het ziekenhuis.
Melissa Schipper
Melissa is 20 jaar en student op de kunstacademie als zij de diagnose hodgkin krijgt. Corona is vanaf dat moment niet het enige meer wat roet in haar eten gooit. Ze schrijft over het gevecht tussen haar levensenergie en de beperkingen als hodgkinpatiënt. Toch is ze ook met deze diagnose een bezige bij, zegt ze zelf. ‘Tot op zekere hoogte, want ook ik word wel eens in de hoek gezet door kanker.
