Na mijn vakantie werd, zoals ik in mijn eerdere blog schreef, opgenomen in het ziekenhuis. Na een paar dagen mocht ik gelukkig weer naar huis. We besloten om het lot niet te tarten en mijn koffertje ingepakt te laten, evenals mijn toilet tas. Zou het zo zijn dat ik weer terug moest dan hoefde ik niet veel meer in te pakken.
Ik heb inmiddels wel een inpaklijst gemaakt hoor. Maandagmiddag dacht ik nu heb ik wel lang genoeg gewacht en ik heb mijn koffer uitgepakt. Jullie raden het al, dinsdag middag belt het ziekenhuis dat ik me weer mag melden voor antibiotica via het infuus. Goed na weer een paar nachten door gebracht te hebben in het MMC ben ik sinds vrijdagavond weer thuis. Dit had nog wel wat voeten in aarde omdat een regel van het ziekenhuis is dat je niet met een gewoon infuus naar huis mag. Ik vond dit echt onzin. Ik heb een brief getekend dat ik zelf de verantwoording van het infuus op me zou nemen.
Vlak voordat ik naar huis ging sneuvelt het infuus en de thuiszorg zou een nieuwe inbrengen. Helaas lukte dit niet en moeste we weer terug naar het ziekenhuis. Balen dus. Kijk als je makkelijk in de auto kan stappen dan is het vervelend maar als je aan een rolstoel vast zit wordt het er niet makkelijker op. Goed infuus snel geprikt (een top verpleegkundige) snel naar huis want we wilden de finale van de voice niet missen. Nu komt de thuiszorg 3 maal per dag om antibiotica aan te hangen, t/m a.s. dinsdag.Blij wanneer ik klaar ben.
Afgelopen vrijdag ook weer bloed afgestaan voor o.a. het M-proteïne. Ik ben heel erg benieuwd. Ik voel me sinds afgelopen woensdag heel goed dus dit is fijn.
Ik wil iedereen hele fijne feestdagen wensen en een super goed 2015.
Bron: Rona
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
