Weblog

De afgelopen weken zijn weer hectisch verlopen. Het begon vlak na mijn bezoek aan de oogarts. Ik had gerekend op een kat in ‘t bakkie, maar dat pakte anders uit. 

Tja, dat kwam in mij op toen ik zat te denken wat ik in mijn blog zou schrijven na de laatste controle van 3 weken geleden. 

Ik ga iets bedanken wat me niet alleen tot 'rock bottom' heeft gebracht maar ook nog een verdieping daaronder. Het heeft me een lijdensweg bezorgd: een hel op aarde.

‘Mijn hart gaat tekeer en ik kom niet vooruit.’ Wandelend door de drukke en steile Griekse straten belde ik hijgend Rosie op.

Nog even over de uitslagen bij de hematoloog een paar weken geleden: die waren keurig, voor het eerst sinds lange tijd het IgA weer onder de 4, mijn Hb gestegen en de rest terug naar normaal.

Het moet zo ongeveer vlak na de diagnose acute leukemie zijn geweest dat een vriend me vertelde dat hij mijn naam als domein had vastgelegd.

In de, toch wel aangekondigde, valkuil getrapt. Na de behandelingen denk je dat je klaar bent en na de goede uitslag denk je dat je genezen bent. Niks is echter minder waar, voor mij dan.

Waar anderen vaak hun hele leven werken om een tweede huis te kunnen veroorloven krijg ik als fulltime patiënt voor niets een vakantieadres.

Gisteren teruggekomen van onze vakantie. Niet uit Kreta waar we zolang naar hebben uitgekeken, want die werd voor de tweede keer geannuleerd dit jaar, maar uit Cadzand-bad.