Boodschappen
Het leven in remissie is nog steeds een bijzondere tocht. Er zijn niet alleen grenzen, uiteraard zijn er ook wegen die wel toegankelijk zijn of weer toegankelijk blijken. En het is zo leuk om te ontdekken dat er iets is wat nu makkelijker gaat dan die keer dat ik het eerder probeerde.
Als je lichaam belast is door pijn, chemo’s of uitputtingsverschijnselen wordt het gevoeliger voor prikkels. Geluiden, fel licht, beelden, geur, voedsel enz., echt alles komt heftiger aan. De verwerking van al die dingen door de zintuigen en de hersenen kost mij op een of andere manier veel meer inspanning dan vroeger. Het kan doodvermoeiend zijn. Ik merkte gelukkig onlangs in de supermarkt dat ik minder gevoelig was voor prikkels dan al die maanden daarvoor. Eerder vermeed ik zo'n winkel, omdat eenmaal binnen ik de sterke behoefte had om mensen neer te maaien (niet dat ik er de energie voor had om het echt te doen btw).
Dat klinkt wat cru, maar een supermarkt is echt een mega hel als je niks kan hebben: Mensen die even snel voor je schieten om iets te pakken, een winkelwagen midden in het gangpad geparkeerd, mensen die tegen je aanlopen, een karretje duwen dat aanloopt, iets wat niet op voorraad is en dan een alternatief bedenken, rennende kinderen, mensen met veel te veel aftershave of parfum, wachten in de rij terwijl je benen steeds slapper worden, boodschappen op de band zetten, betalen, boodschappen inpakken, kinderen die vocaal laten blijken dat ze het ook niet naar hun zin hebben in een supermarkt...
Nu ben ik thuis geen chef boodschappen, dus vaak hoef ik ze niet zelf te halen. Maar het is erg fijn om te merken dat als het moet dat het kan en dat ik halverwege niet meer naar de auto vlucht. Dus dat zoiets simpels als boodschappen doen niet meer zo veel inspanning kost als voorheen.
Bron: Rosan
