Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
Nee, ik heb het nu over het uitlopen van de Nijmeegse 4daagse. Voor de 10e keer is de 4*40km eindelijk gelukt. Het totaal komt daarmee op 13.
Vanaf 2018 was het telkens wat met mijn deelname aan de 4daagse.
In 2018 heb ik het na 1 dag op moeten geven. Ik was ‘s morgens bij de start al zo moe dat ik twijfelde of ik die dag, 40km, zou uitlopen. Uiteindelijk is het wel gelukt maar vraag niet hoe. Je merkt op zulke dagen goed wat voor een impact, in mijn geval de ziekte van Waldenström, kanker kan hebben op je fysieke gesteldheid.
In 2019 wilde ik een nieuwe poging wagen maar een liesbreuk gooide toen roet in het eten. Vervolgens kwam corona en ging de 4daagse van 2020 en 2021 niet door.
Toen kwam 2022 en ook de twijfel. Niet zozeer of ik zou willen lopen maar vooral welke afstand, de 40 of toch maar beter de 30km. In de afgelopen tijd had ik al wel ervaren dat ik ondanks de Waldenström meerdere dagen achter elkaar een behoorlijke fysieke inspanning kon leveren. Maar na zo’n inspanning sloeg dan wel de vermoeidheid als een boemerang toe en niet zo zuinig ook. Maar goed een meerdaagse fysieke inspanning op zich was dus niet zo’n probleem maar de keuze voor de 30 of 40 zat tussen de oortjes. Ik wilde graag voor de 10e keer de 40 km lopen maar voelde er niets voor om uit te vallen.
Vreemd eigenlijk dat je eigenlijk wel weet dat je een fysieke inspanning, in mijn geval de 4x40km, aankunt maar dat er ergens een stemmetje zegt: “Doe maar de 30, stel dat je uitvalt, ga je mooi af”. Is natuurlijk helemaal niet waar. Je gaat sowieso niet af. Een dag uitlopen of dat nu de 30, 40 of de 50 km is, is al een hele prestatie. Maar door dit stemmetje is het in 2022, 2023 en 2024 bij de 30km gebleven. Het duurde dus tot dit jaar dat ik eindelijk tegen mijzelf zei: “Hou op met dat gezeur, gewoon inschrijven voor de 4x40km en zie maar waar het schip strandt”.
Zo gezegd, zo gedaan. Maar de twijfel bleef en eigenlijk wel tot de start van de 1e dag maar toen was het ook klaar. Geen seconde spijt van gehad om de 40 te lopen. Met name de 3e en 4e dag zijn er een aantal stukken, welke mooi zijn om te lopen, die niet in het 30km traject zitten en die voor mij een extra reden waren om toch de 40 weer te lopen. En ja, de boemerang is teruggekomen maar dat boeit mij niet zoveel en inmiddels, ruim een week later, ben ik er weer aardig boven op.
De 4daagse van 2025 zit erop en wat ik eigenlijk al wel wist maar wat door het uitlopen nog eens onderstreept werd: “Je kunt meer dan je denkt”.
Volgend jaar?
Ik weet het nog niet zeker. Ik heb min of meer besloten om te stoppen met het lopen van de 4daagse. Ik heb de Apeldoornse 11x en de Nijmeegse 4daagse nu 13x uitgelopen. Het idee is om volgend jaar 1 of 2 daagse wandeltochten te lopen al of niet in combinatie met sponsoring voor bijv. KWF, Cliniclowns, ALS of welk goed doel dan ook.
Maar zoals mijn vrouw al zei: “Ik spreek je in januari wel weer”. Dus pin mij niet vast op wat ik nu geschreven heb.
Uiteraard alles onder voorbehoud dat de Waldenström zich rustig houdt.
Groeten Johan
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
