Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Dit keer gingen Gijs en Sara ook mee. Die hadden vakantie, dus we gingen daarna meteen door naar Diergaarde Blijdorp, door de kinderen steevast onze oude dierentuin genoemd. Zij wachtten beneden in de hal en wij gingen naar boven. Binnen 10 minuten zaten we bij de hematoloog binnen. Die vertelde ons dat mijn IgM was gedaald van 35 naar 30! Hè, hoe dan? Een echte verklaring had de hematoloog er ook niet voor. Wellicht dat het nu beter weer was en mijn nierfunctie ook een stuk beter was dan de vorige keer. Daarbij had ik ook de laatste tijd elke dag veel water gedronken, dat hielp ook. Wij waren heel verbaasd, maar natuurlijk ook heel blij dat was gebeurd. Dus maar goed water blijven drinken, goed slapen en gezond eten.
Sara en Gijs waren uiteraard ook erg blij met de uitkomst. Dus dat werd een leuk dagje in de dierentuin, waar we eerst taart hebben gegeten op de goede afloop.
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
