En dan is het alweer 3 jaar geleden dat we de niet te bevatten diagnose kregen.
Er is veel gebeurd de afgelopen jaren en gelukkig doe ik het inmiddels al 2 jaar goed op de REP-kuur (Revlimid, Endoxan, Prednison) en blijft mijn M-proteïne stabiel tussen de 1 en de 3. Voor mijn hematologe al een persoonlijk record, ze had nog niet eerder iemand die deze onderhoudskuur langer dan 19 maanden kon gebruiken. Aan de ene kant natuurlijk superfijn maar aan de andere kant neemt de angst dat de kuur op een bepaald moment niet meer gaat werken ook toe. Ik probeer er maar niet teveel bij stil te staan.
Inmiddels ben ik sinds september volledig afgekeurd, iets wat me wel rust geeft, en vul ik mijn dagen met van alles in en om het huis, de kinderen, de honden en af en toe iets leuks doen. Alles gedoseerd om niet te moe te worden. De ene dag gaat beter dan de andere, maar ook daar raak je aan gewend.
Dus medisch gezien is er eigenlijk niet veel te vertellen vandaar dat het ook vrij stil is op mijn blog. De kleine berichtjes over mijn waardes uit ik meestal op mijn facebook.
Ik hoop het komende jaar te mogen vullen met veel goede waardes, redelijke gezondheid, positiviteit, persoonlijke groei, family & friends, kracht en energie en veel nieuwe mooie herinneringen! En ik wens iedereen hetzelfde toe voor komend jaar.
Bron: Marcha
Een paar weken geleden bij de vaatchirurg geweest, gisteren naar de cardioloog en vandaag de oogarts bezocht en alle drie waren zo tevreden dat ik voorgoed of voor langere tijd met ontslag mag.
Om maar te beginnen waar ik de vorige keer geëindigd ben, de 4-daagse heb ik niet kunnen lopen. De liesblessure bleek een liesbreuk te zijn en na de operatie had ik onvoldoende tijd om te trainen. Ik schuif de 10e keer gewoon nog een jaartje op.
Een paar weken geleden bij de vaatchirurg geweest, gisteren naar de cardioloog en vandaag de oogarts bezocht en alle drie waren zo tevreden dat ik voorgoed of voor langere tijd met ontslag mag.