Afgelopen woensdag (4 oktober) stond de afspraak gepland met de hematoloog.
Dus reden Karin en ik weer met onze auto vanuit het landelijke Krimpenerwaard de Randstedelijke drukte van Rotterdam door. In Schiedam werden we om 10.30 uur verwacht in het Franciscus Vlietland bij dr. van Zaanen. Een aardige, rustige man die de tijd voor je neemt en duidelijk uitlegt hoe het er voor staat. Hij wist mij te vertellen en liet zien op de computer dat mijn nierfunctie wat aan het teruglopen was. Veder was mijn IgM op gelopen van 27,9 naar 28,8. Hb is nu 8,2.
De verminderde nierfunctie kon ook liggen aan het feit dat ik kort voor het bloedprikken griep had gehad en minder gedronken. Maar om alles uit te sluiten wil hij ter controle bij de volgende afspraak over 6 maanden een echo laten maken naast het bloedprikken. Hij verwacht niet veel te zien, maar dan is het in ieder geval gecontroleerd. Wel werd mij geadviseerd meer te drinken. Dus de Dopper gaat weer overal mee naar toe.
Alle andere waardes waren stabiel, dus volgens de arts nog niets om je zorgen over te maken. Hij legde mij wel uit dat mochten we ooit weer over moeten gaan tot medicatie dat dit DRC of R-benda wordt en eventueel daarna zabrutinib/ibrutinib. Maar gelukkig zijn we zover nog lang niet!
Ik krijg zelf wel het gevoel dat het allemaal wat minder gaat. Meer last van spierpijn, sneller moe, slecht slapen en ik begin het ook sneller koud te krijgen.
Maar wanneer ik zoals gisteravond weer op het voetbalveld bij 7×7 rond ren, (ik voetbal sinds kort in Schoonhoven bij ReVeCo 4) lijkt het wel of ik veel meer conditie heb dan ik vermoed. Niet dat ik als een jonge god over het veld heen dartel, maar ik verbaasde mezelf dat ik maar door kon blijven rennen. Helaas verloren we het potje met 1-3, maar we hadden wel lekker gevoetbald. En zolang ik dat nog kan en voel, blijf ik dat doen.
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
