Wijsheid in Weerbaarheid
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Het blijft lastig, die 100 dagen. Het ontslag uit het ziekenhuis voelde als een overwinning, maar nu het nieuwe jaar is aangebroken en de dag van de scan steeds dichterbij komt wordt het allemaal weer even anders.
Ik voel me goed, maar heb dan toch ineens weer ergens pijn. Pijn onder mijn oksel wel te verstaan. Nooit heb ik daar pijn gehad en nu ineens wel.. Gelijk gaan de alarmbellen af in mijn hoofd. Waar ik eerst nog gewoon rustig kon blijven en het weg kon wimpelen blijft de onrust nu aanwezig. Niet gewoon onrust, nee ik maak me gek. Ik voel onder mijn oksel, het doet pijn.. Maar ik voel geen bultje dus ik duw nog wat dieper. Niet een keer op een dag, nee wel tien keer. Dat zorgt er vast voor dat de pijn alleen maar erger wordt of zou dat niet de reden zijn? Het lijkt onmogelijk om het gewoon los te laten en me te focussen op andere dingen. De angst is zo groot dat Hodgkin weer terug is, of misschien nooit is weg geweest.
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.