Lieve lezers, Allereerst sorry dat ik zo inconsequent ben in het posten van nieuwe blogs. In een van mijn eerder blogs schreef ik al dat hoe beter ik me voel, hoe meer ik wil schrijven. Met andere woorden.. ik voel me wat minder goed.
Ik heb de afgelopen weken weer behoorlijk in een 'dip' gezeten. Niet zozeer lichamelijk, want in die zin voel ik me gelukkig nog steeds hartstikke fit, maar meer emotioneel.
Het lijkt wel of alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd als een soort meteorietenregen op me is afgevuurd en nu pas zie en voel ik de kraters die her en der zijn ingeslagen. Regelmatig droom ik over die eerste nacht in het ziekenhuis, het slechte nieuws moment, de stille minuten onder de scans, de eerste haren die van mijn kop geschoren werden, de angst voor de dood, de hysterische paniekaanvallen.. Het heeft meer met me gedaan dan ik tot nu toe heb willen toegeven. Met de finish in zicht ontwaak ik langzaam uit mijn automatische piloot-stand en word ik weer een beetje mens. Een mens boordevol onverwerkte emoties. Iets minder 'stoer', maar des te meer authentiek. Ik word meer en meer overvallen door huilbuien volledig uit het niets om álles.
De meesten zagen mij de afgelopen maanden voornamelijk lachend en positief. Bang om me kwetsbaar op te stellen en te huilen, maar wat zou ik soms graag.. huilen. Huilen, huilen, huilen. Huilen als een kind zo klein. Mijn hoofd op jullie schouders, mijn duim in mijn mond en zacht snikkend in slaap vallen. Veilig en geborgen.
Gek om dit op te schrijven. Al is het een metafoor.. Er zit wel degelijk een kern van waarheid in. Ik wil dat jullie weten dat ik niet altijd zo stoer en sterk ben als ik me af en toe voordoe. Ik vind het alleen heel eng om aan jullie te laten zien hoe bang of verdrietig ik soms eigenlijk ben. Zelfmedelijden staat me zo slecht.
Tot zover.
Die finish dus. Morgen stap ik er al met een been overheen. Dan krijg ik kuur acht. De laatste volle dosis (Voor de oplettende lezer.. 29 februari, de restkuur, tel ik even niet mee!). Wat mijlpaal! Ik voel er van alles bij. Enerzijds de opluchting, maar ook de trots, de angst en het verdriet. Trots op mijn lijf en bang voor de tijd die dan gaat komen. De gevreesde tijd van uitslagen, afwachten en stalen zenuwen. Het brengt me terug naar hoe het allemaal begon. Niet mijn beste tijd. Tuurlijk heb ik nu betere hoop dan toen. Toen wist ik dat ik ziek was, dat het erg was.. en nu bestaat er ook een grote kans dat ik goed nieuws krijg! Maar toch.. Ik blijf een nuchtere aap. Eerst zien dan geloven.
Ik hoop het echter wel zo zo zo zo erg!!! Ik heb zin om weer gezond te zijn. Lekker weer aan het werk, met papa naar Bruce Springsteen en met Lies naar Adele in juni (jaja!) en op vakantie in de zomer. Ach, aan mij heeft het straks niet gelegen. Dat is een ding dat zeker is. Ik ga me morgen nog een keer vol laten tanken en dan ga ik duimen tot mijn RSI weer terug is.
Bron: Daphne
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
