Om 9:00 uur vandaag mocht ik me weer melden voor een APD-infuus in het LUMC. Zo'n APD wordt elke 4 weken gegeven. Bij een APD krijg je via een infuus een zogenaamd bisfosfonaat toegediend. Dat medicijn voorkomt verdere botafbraak en kan ook herstel van botlaesies bevorderen.
Ook vermindert het de hoeveelheid calcium in het bloed. Een hoog calciumgehalte is een gevolg van de botafbraak die door de Kahler ontstaat en kan nierproblemen geven. Gelukkig heb ik in de ruim 5 jaar dat ik nu behandeld wordt geen nierproblemen gehad.
Aan het begin van de middag belde de hematoloog over de uitslagen van het laatste bloed- en beenmergonderzoek. De belangrijkste waarden zijn allemaal stabiel gebleven: chimerisme is 100 %, dat wil zeggen dat al mijn beenmergstamcellen van mijn donor afkomstig zijn. Het percentage actieve Kahler-cellen was 0,2 % en is nu 0,14 %. De (foute) plasmacellen zijn 4-6 %, dat was 3-6 %, ook niet significant anders dus. En de M-proteïnen zijn stabiel op 12. De hematoloog noemt de situatie "stabiel met ziekte-activiteit". Waarschijnlijk zal ik binnenkort weer een DLI-behandeling krijgen. Dat lijkt voor nu de meest effectieve manier om de ziekte stabiel te houden. Van medicijnen als bortezomib en lenalidomide heb ik veel last van bijwerkingen gekregen, met name polyneuropathie, maar zonder deze medicatie lukt het blijkbaar toch om de ziekte in elk geval stabiel te houden.
Volgende week gaan we met onze kinderen een paar dagen naar Parijs. We hebben een appartement gehuurd, zodat ik zo nodig een eigen rustplek heb als het allemaal te vermoeiend is. Maar het doel is natuurlijk vooral om samen van Parijs te genieten.
Bron: Jaco
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
