2017!!! Allereerst wil ik iedereen het aller beste voor 2017 wensen. Dat we het jaar maar weer gelukkig en met veel verdraagzaamheid naar elkaar door mogen komen. 

Natuurlijk wens ik iedereen ook een gezond 2017, maar dat ligt in het geval van ziek zijn niet echt simpel. Maar genoeg daarover, op naar 2018!!!

Weer naar onze vriend de internist

De kruitdampen waren nog optrekkend, de poedersuiker van de oliebollen likte we uit onze mondhoeken en nog boerend van de overheerlijke champagne mochten mijn lieve echtgenote en ondergetekende op de eerste werkdag van 2017 een bezoekje brengen aan onze grote vriend, de internist. En datgene wat hem onze vriend maakt, stelt hij wederom tentoon. Een vriendelijke lach, de beste wensen voor het komende jaar en een welkome social talk over onze dochter. En laten we eerlijk zijn, deze man spreekt wel meer mensen dan ons allen, maar als je dan toch nog weet dat onze dochter altviool speelt en graag naar het conservatorium wil, dan heb je of een groot geheugen of een dik notitieblok. Beide is goed, want de social talk stelt je gerust en maakt het gesprek meer aangenaam.

De welbekende vraag

Dan komt de welbekende 'hoe gaat het' vraag. Dan mag ik eerlijk zijn (dat mag ik thuis ook gewoon hoor) en vertel ik hem dat de pijn in mijn liezen wel erg nadrukkelijk aanwezig is. En met nadrukkelijk bedoel ik dagelijks en na eenvoudige activiteiten als wandelen of fietsen. Na de mededeling dat mijn bloed er weer fantastisch uit zag, kreeg ik het verzoek tot binnentreden van het kleine kamertje alwaar ik het onvermijdelijke verzoek kreeg mijn goddelijke lichaam (al zeg ik het zelf) te ontdoen van de alles verhullende kleding. Al pratend over muziek ontblootte ik mijzelf en deed de internist zijn betastende werk om de welbekende klieren te voelen. Ik heb even meegeteld, maar kwam erachter dat hij 3 paar handschoenen gebruikte om de verschillende lichaamsdelen te bevoelen. Een geruststellend idee, dat het zweet uit mijn klotsende oksels niet als een aftershave op mijn hals en kaak word gesmeerd. De klieren in mijn liezen waren wel wat groter, maar de andere leken naar het idee van de internist niet vergroot. Tijdens het aankleden gingen we als professionele multitaskers door met praten over de klieren. Nadat ik de internist had verteld dat mijn vlijtige liezen wel heel veel zeer deden, kreeg ik direct de mededeling terug dat dat de keuze was die ik gemaakt had.

En dan?

Tijdens ons vorige bezoek was het grote woord al eens gevallen, de chemokuur. Volgens de internist waren alle symptomen/redenen aanwezig om over te gaan op behandeling. Omdat ik het eigenlijk nog niet zo zeker wist en weet of ik dat wel wil, had ik natuurlijk wat vragen hierover. Mijn vriend beantwoordde deze graag en vlot op de manier zoals ik dat het meest waardeer, recht door zee. Zo had ik de vraag wat de gevolgen zouden zijn als ik niet zou overgaan tot behandelen, zou het dan nadelige gevolgen hebben en zo ja wat. Na de nodige communicatiecursussen, ben ik wel achter dat dit een gesloten vraag was en dat daar maar 2 antwoorden op mogelijk waren. Dat deed ik bewust en mijn vriend reageerde hier gemakkelijk en snel op met: Nee. Dat is fijn hoor, nee en niet meer dan dat.

Bedenktijd

De internist voelde onze lichtelijke angst voor het (gelukkig) onbekende aan en stelde voor om dan een gesprek te plannen met de oncologisch verpleegkundige. Zij zou ons dan kunnen vertellen wat de bijwerkingen zouden zijn en wat we kunnen verwachten gedurende de chemokuur. En oh, je haar valt er niet van uit, was zijn mededeling ook nog. Goed, de bedenktijd duurt gelukkig niet langer dan 8 dagen. En de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat er voor mij eigenlijk geen redenen zijn het niet te doen. Dat betekent dus dat het onvermijdelijke, of zoals een zanger van Italiaans afkomst eens zong, de dag die je wist die zou komen, is toch gekomen. Zodra wij de afspraak achter de rug hebben, log ik weer in op mijn blog en breng jullie op de hoogte van mijn bevindingen. Tot snel.

Bron: William