Dit keer heb ik op woensdag de chemo gehad. Na 20 chemo's op vrijdag gehad te hebben verbaasd het me bij nader inzien niet dat ik nu compleet uit mijn doen ben. 'Normaal' gesproken is Mark het weekend thuis na de chemo, nu is alles even anders. Of het nu komt omdat het nu even niet klopt in mijn hoofd, of omdat mijn lichaam na zoveel chemo's gewoon even moe is, geen idee! Maar jeetje.. Wat ben ik moe zeg. 

 

Niet vooruit te branden. Dat heb je wel eens.. Maar dat past niet bij me en dat irriteert me. Gewoon het feit dat je liever in bed ligt, terwijl je de kindjes hoort spelen en de zon ziet schijnen. Terwijl je zoveel dingen bedenkt in je hoofd die je graag zou willen doen en dan gewoon toch liever in bed ligt omdat, dat nu even 'fijner' is(?). Dat is een beetje gek. Het is niet dat mijn lichaam niet wilt, maar mijn hoofd is zooooo moe. Of is het nou andersom en ben ik gewoon uitgeput terwijl mijn hoofd door wilt. Misschien bereid ik me wel alvast voor op die weken in Maastricht, alleen of met z'n tweeën op een kamertje. Saai en moe wezen, herstellen van de chemo zonder me met andere dingen bezig te hoeven houden. Het voelt ergens best prima, maar nee.. Niet Inieh-waardig. Ik gok dat het volledig past onder de noemer vermoeidheid door de chemo en dat ik het moet accepteren om goed te herstellen. Klinkt best eenvoudig.. Misschien moet ik het ook maar gewoon doen. 

 

Gewoon opstaan, de energie opzoeken, iets moois en bijzonders van de dag maken, bewegen, genieten en vooral lachen! Je moet immers je eigen slingers ophangen toch? Niet lamlendig in bed blijven liggen, gewoon omdat het kan of omdat niets anders vandaag past. Ik spreek mezelf tegen he? Hoezo chemo vermoeidheid accepteren.. ? De avond is nog jong!! JA, Ik sta op.. Ik wil me niet ziek voelen, dus ik doe-het-niet! 

 

En toch lig ik best lekker ;)

 

Bron: Ineke