Lieve lezers. onze lieve Daphne heeft haar gevecht helaas niet kunnen winnen. De afgelopen weken heeft ze hard geknokt met onze steun, maar ze heeft vannacht deze enorme strijd op moeten geven.
Toen ik Daphne zo'n zes jaar geleden leerde kennen hadden we meteen een enorme klik. Als twee nuchtere meiden konden we ontzettend lachen om het 'zweverige' pedagogigsche gezwets wat ons soms verteld werd op school. Daphne verhuisde naar Breda en we werden treinmaatjes. Samen vanaf Den Bosch naar Utrecht reizen, dag in dag uit. We hebben heel wat lief en leed gedeeld in de trein en andere reizigers zullen soms wel gedacht hebben... We hebben samen ontzettend veel gedaan en toen we ook nog eens samen afstudeerden konden we ons geluk niet op! Het echte leven kon beginnen! We zagen elkaar niet veel, allebei natuurlijk hartstikke druk en de een in Den Bosch en de ander in Breda.
Toen Daphne mij opbelde - Lies, zit je? - om te vertellen dat ze ziek was, veranderde alles. Onze vriendschap is in de afgelopen periode enorm gegroeid en ik noem haar met trots mijn beste vriendin.
Lieve Daph, ik ben blij dat we samen zoveel gedeeld hebben. Adele was een ervaring om nooit te vergeten en ik geloof dat dat wel mijn beste cadeau ooit is geweest. Ik vind het ook bijzonder dat ik bij je mocht slapen in het ziekenhuis. Ondanks alle k*tzooi (sorry mensen) hebben we het tussendoor fijn met elkaar gehad. Hoe ziek jij ook was, je kon je druk maken over mij of over anderen, of wij ons wel goed voelden... Gekkie. Ik heb je altijd als een bijzondere, wijze, vriendin beschouwd. Ik ga je ontzettend missen, maar nooit vergeten.
Liefs Lies (Lisa)
Bron: Daphne
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
