Vandaag heb ik mijn eigen stamcellen weer teruggekregen in het bijzijn van Tonia en Patricia. Het zijn er ongeveer 2,6 miljoen stuks, gevat in 6 zakjes.
Elk zakje duurt ongeveer 10 minuten en komt binnen via een z.g. picc-lijn. Deze stamcellen genezen NIET, maar zorgen er wel voor dat er weer cellen aangemaakt kunnen worden. Dat zou onmogelijk zijn na de zware chemo (melfalan) van afgelopen dinsdag. Deze stamcellen vinden zelf de weg naar het beenmerg terug maar Het duurt vervolgens nog wel 10 tot 14 dagen voordat er voldoende cellen aangemaakt worden. Dit is een kwetsbare tijd omdat je weerstand ook 0,0 is. Zieke mensen mogen niet op visite komen.
Morgen ga ik naar de isoleer van het OLVG-West Hematologie 6A (het voormalige Lucas ziekenhuis) Hier moet ik blijven totdat de waardes weer normaal zijn. Meestal duurt dat 14 tot 21 dagen na de stamceltransplantatie. Wat kan ik verwachten? Deze periode wordt de dip genoemd. Je kan heel ziek worden, maar dat hoeft niet. Iedereen reageert er weer anders op. Ik moet het dus maar even afwachten.
Ook met de neurophatie maak ik vorderingen. Ik heb nieuwe medicatie gekregen en deze werken al een stuk beter. Ik ben dus ook hier weer een stap verder. Deze hulp kreeg ik van dokter Zwart van de pijnpoli via de zaalarts Charlotte Korst. En daar ben ik heel blij mee. Maar ik ben er nog niet, de medicijnen zijn zwaar, dus ik wil ook weer afbouwen.
Dus voor nu, op weg naar 'de dip' maar ook naar herstel.
Bron: Tom
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
