Gisteren weer bij de specialist geweest en nu inderdaad terug doorverwezen naar de huisarts. Allerlei onderzoek gedaan, ik hou het kort.
Het kost moeite allemaal, het typen het lezen, de zaak weer op keer rij vertellen. In ieder geval, zoals de nieren het doen is weer even slecht als begin van de maand toen ik was opgenomen. En ik ben verschrikkelijk moe. Weer de keus, wat wil ik? Spoelen van de nieren in het ziekenhuis en dan heel misschien als dat lukt nog weer verder met melfalan? (als melfalan al iets gaat doen, duurt dit enkele weken, gaan de nieren dat halen?) of stoppen met alle medisch handelen
Is het nog een keuze? Volgens de specialist ben ik autonoom in deze. Gelukkig zit ik er samen met Marcella en hebben we er veel over gepraat en gedacht. Ik, wij, Marcella, de kinderen, we zijn klaar voor het afscheid voor zover je dat voor jezelf kan overzien. Medisch handelen is verder zinloos, Wij vinden het belangrijker om nu naar huis te kunnen gaan en daar in rust van elkaar afscheid te nemen, dan in een ziekenhuis uiteindelijk ook, misschien maar enkele dagen of weken later. We hebben dus gekozen voor stoppen met verdere medische pogingen, en terug naar huis en de huisarts te gaan.
Hier wil ik het bij laten. De blog heeft me geholpen voor mezelf de zaken op een rij te krijgen. Ik hoopte natuurlijk ook iedereen op de hoogte te houden ermee, en ik hoop dat anderen met een vergelijkbare situatie er wat aan hadden. De laatste tijd werd het steeds moeilijker.
In ieder geval, wil ik bij deze goed afscheid nemen, ik wens iedereen een goede gezondheid en nog belangrijker, een inspirerend leven.
Laurens
Bron: Laurens
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
