Zo af en toe fietsen we samen. Het liefst zonder plan kijken waar we uitkomen. Ook al is het al lang niet meer gebruikelijk groeten wij vrolijk iedereen die we tegenkomen.
Dat is ons kleine verzet tegen het idee dat wielrenners tuig zijn. De omgeving met al haar groen en dieren waarvan we de naam niet kennen biedt eeuwige troost. Zeker tegen de generalisaties die ons worden opgedrongen.
Opgesloten
‘Zullen we hier even stoppen?’ Hij bewaakt zijn grenzen na corona en ik heb hoe dan ook moeite om hem bij te houden. Op het bankje kunnen we allebei opgesloten in het moment ons enthousiasme niet tegenhouden. De zon schijnt, blauwe hemel, de wind is aangenaam, wat wil een mens nog meer?
Er wat van maken
Zijn gezondheid zorgde ervoor dat hij niet de kansen kreeg die hij verdiende. Nu fietst hij iedere dag. Lange ritten, korte rondjes, soms kalm dan weer keihard. Natuurlijk vinden we dat het leven eerlijk moet zijn, maar als het niet zo is dan moet je er toch wat van maken. ‘Weet je dat mijn vrienden vinden dat er meer is dan fietsen?’ zei hij ‘Wat moet ik daar nu weer mee?’
Tevredenheid
Helemaal niets. Ik heb bewondering voor de opgetogenheid die hij iedere rit laat zien. In zijn genieten zit zoveel wijsheid. Tevredenheid bereik je wanneer je weet wat je nodig hebt. De tegenstelling is dat je je voedt met onrustige gedachten wanneer je voortdurend meer zoekt. Oneindig veel likes, grenzeloos hedonisme, meer aanzien, macht, de beste mening en natuurlijk flitsbezorging.
Les
Dit moment wil ik niet vergeten. Voor mij is dit een les, al weet ik dat de notie van ‘meer’ mij ook op de been kan houden. Om eruit te halen wat erin zit. Dus ik kan niet anders dan reageren op zijn verwarring. ‘Natuurlijk is er altijd meer, maar wanneer is het genoeg?
Lees verder op de weblog van Martijn
De laatste update is al bijna een jaar geleden. Toch is er best het één en ander gebeurd. Schreef ik de laatst keer dat ik de oliebollenloop eind van het jaar mee wilde doen, als ik maar niet geblesseerd raakte. Nou, dat is niet gelukt.
Een weekje Oostenrijk met prachtig weer. Een paar dagen motorrijden, wandelen en een dagje Innsbruck. Van vermoeidheid weinig last alhoewel het wandelen in de bergen wat minder florissant gaat dan in het verleden. Maar goed, prachtig weer met een klein buitje erbij en lekker rustig. Kortom ideaal. Eenmaal weer thuis slaat de vermoeidheid toch wel weer toe. Maar na een paar dagen is dat ook weer over.
Iedereen moet wel eens een gevoel gehad hebben van wat doe ik hier? Wat stelt dit leven voor? Of, wat zijn de dingen om mij heen toch raar! Deze vragen kunnen een heel vervreemdend gevoel opwekken. Voor je wegzakt in een existentiële crisis zou je Dostojewski of Jean-Paul Sartre kunnen lezen, maar heb je al eens gedacht aan David Bowie?