Zo af en toe fietsen we samen. Het liefst zonder plan kijken waar we uitkomen. Ook al is het al lang niet meer gebruikelijk groeten wij vrolijk iedereen die we tegenkomen.
Dat is ons kleine verzet tegen het idee dat wielrenners tuig zijn. De omgeving met al haar groen en dieren waarvan we de naam niet kennen biedt eeuwige troost. Zeker tegen de generalisaties die ons worden opgedrongen.
Opgesloten
‘Zullen we hier even stoppen?’ Hij bewaakt zijn grenzen na corona en ik heb hoe dan ook moeite om hem bij te houden. Op het bankje kunnen we allebei opgesloten in het moment ons enthousiasme niet tegenhouden. De zon schijnt, blauwe hemel, de wind is aangenaam, wat wil een mens nog meer?
Er wat van maken
Zijn gezondheid zorgde ervoor dat hij niet de kansen kreeg die hij verdiende. Nu fietst hij iedere dag. Lange ritten, korte rondjes, soms kalm dan weer keihard. Natuurlijk vinden we dat het leven eerlijk moet zijn, maar als het niet zo is dan moet je er toch wat van maken. ‘Weet je dat mijn vrienden vinden dat er meer is dan fietsen?’ zei hij ‘Wat moet ik daar nu weer mee?’
Tevredenheid
Helemaal niets. Ik heb bewondering voor de opgetogenheid die hij iedere rit laat zien. In zijn genieten zit zoveel wijsheid. Tevredenheid bereik je wanneer je weet wat je nodig hebt. De tegenstelling is dat je je voedt met onrustige gedachten wanneer je voortdurend meer zoekt. Oneindig veel likes, grenzeloos hedonisme, meer aanzien, macht, de beste mening en natuurlijk flitsbezorging.
Les
Dit moment wil ik niet vergeten. Voor mij is dit een les, al weet ik dat de notie van ‘meer’ mij ook op de been kan houden. Om eruit te halen wat erin zit. Dus ik kan niet anders dan reageren op zijn verwarring. ‘Natuurlijk is er altijd meer, maar wanneer is het genoeg?
Lees verder op de weblog van Martijn
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
