Het is al weer enige tijd geleden dat ik mijn laatste bericht heb gepost dus tijd voor een update.
De avastin-injectie in mijn rechteroog bleek niet te hebben gewerkt na controle bij de oogarts. Dat betekende dat het oog moest worden gelaserd en als dat geen soelaas zou bieden moet ik naar het oogziekenhuis in Rotterdam om de boel te laten bevriezen.
Nou de eerste laser-sessie zit erop en de tweede volgt volgende week. Ondanks de verdoving was dit een zeer pijnlijke ervaring. Ik begon langzaam wit te zien en een beetje te transpireren en toen ik bijna van mijn houtje ging is de arts gelukkig gestopt. Alsof ze met een speld in mijn oog prikte. Ik hoop dat ze volgende week wat meer verdoving kunnen geven.
Eén troost: mijn hematoloog was heel tevreden met de bloeduitslagen. Dat betekent weer een paar maanden rust. Ook de (nieuwe) cardioloog was heel verrast. Bij binnenkomst vroeg ik of hij mijn dossier had gelezen en hij antwoordde bevestigend. Hij keek afwisselend naar het scherm waar mijn ECG op zichtbaar was en naar mij. Vervolgens zei hij dat ik er nog erg goed uitzag. Ik denk dat hij daarmee bedoelde dat hij gezien mijn dossier iets heel anders had verwacht. Als ze dat oog nou ook nog kunnen fixen ben ik weer een tevreden mens.
Groeten, Cees
De laatste update is al bijna een jaar geleden. Toch is er best het één en ander gebeurd. Schreef ik de laatst keer dat ik de oliebollenloop eind van het jaar mee wilde doen, als ik maar niet geblesseerd raakte. Nou, dat is niet gelukt.
Een weekje Oostenrijk met prachtig weer. Een paar dagen motorrijden, wandelen en een dagje Innsbruck. Van vermoeidheid weinig last alhoewel het wandelen in de bergen wat minder florissant gaat dan in het verleden. Maar goed, prachtig weer met een klein buitje erbij en lekker rustig. Kortom ideaal. Eenmaal weer thuis slaat de vermoeidheid toch wel weer toe. Maar na een paar dagen is dat ook weer over.
Iedereen moet wel eens een gevoel gehad hebben van wat doe ik hier? Wat stelt dit leven voor? Of, wat zijn de dingen om mij heen toch raar! Deze vragen kunnen een heel vervreemdend gevoel opwekken. Voor je wegzakt in een existentiële crisis zou je Dostojewski of Jean-Paul Sartre kunnen lezen, maar heb je al eens gedacht aan David Bowie?