Toen ik klaar was met mijn chemokuur en een goede uitslag kreeg van de PET-scan dacht ik dat ik het ergste had gehad: herstellen en weer verder met mijn leven. Helaas blijkt dit bij mij niet zo te werken (zoals overigens bij veel ex-kankerpatiënten). 

Sinds eind juli heb ik regelmatig een dip. Deze dip manifesteert zich door huilbuien. Voordat het tot (een) huilbui(en) komt heb ik de dagen ervoor een 'dicht' hoofd, ben erg moe en doe alles op de automatische piloot. Na zo’n uitbarsting gaat het dan wel weer even.

Ik heb het gevoel dat ik alle ellende opgestapeld heb en dat het er nu uitkomt. Ik besef nu ook dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn als voor de kanker. Vragen als: 'wat wil ik de rest van mijn leven' en 'hoe nu verder' doemen op. Ik denk dat ik met die (onverwerkte) emoties en dat 'hoe nu verder' aan de slag moet. Daarnaast merk ik dat ik bij elke tegenslag, hoe klein ook, behoorlijk uit het veld geslagen kan zijn. Ik kan momenteel gewoon weinig hebben. Ik ben snel uit balans. Zo ken ik mijzelf niet. Ik overweeg om deskundige hulp in te schakelen, een psycholoog of coach.

Het sporten ben ik blijven doen en dat brengt mij wat afleiding. Ik loop driemaal per week een half uur hard en ga twee keer per week naar de sportschool voor krachttraining en voel me hier goed bij. Ik let (nog) meer op mijn voeding, dus eet veel verse (biologische) producten. Ik gebruik nu uitsluitend nog natuurlijke verzorgingsproducten. Dat betekent bijvoorbeeld geen chemische haarverf meer maar henna en geen crèmes met parabenen, siliconen e.d. Ik doe er alles aan om mijn lichamelijke conditie zo goed mogelijk op peil te houden. En dat lukt heel aardig. Want op het fysieke gedeelte heb ik meer grip dan op de psychische component.

Toch ben ik ervan overtuigd dat het allemaal weer goed komt. Maar ik vrees wel dat ik tijd, veel tijd, nodig zal hebben. Mijn geduld zal dus op de proef worden gesteld en dat zal best moeilijk worden als je niet zo’n geduldig persoon bent...

Bron: Ellen