Geruststellend nieuws. Vandaag weer op controle geweest bij de internist. Nadat ik vlak voor de kerstdagen Dracula weer zijn gang heb laten gaan, had de dokter goed nieuws over de bloedwaarden.
Ten opzichte van de vorige controle, waren een aantal bloedwaardes verbeterd. Dat is fijn, want dat is resultaat behalen zonder er dan ook maar iets aan te doen. Altijd fijn toch.
Het begint misschien een beetje saai te worden, maar de controles die ik krijg gaan bijna altijd op dezelfde wijze. Zo ook deze keer. Bij binnenkomst mocht ik direct mezelf ontdoen van mijn kleding om vervolgens betast te worden door de dokter. Ik maakte mezelf een beetje zorgen over wat lymfklieren die groter aanvoelde. De dokter bevestigde dat. De klieren onder mijn oksel waren inderdaad groter dan de vorige keer. Maarrrrrr, geen zorgen, ze vallen binnen de norm qua grootte, dus we gaan niets doen. Ik merk dat de berichten die over deze controles plaats eigenlijk altijd hetzelfde zijn. Bloed afnemen, controle door de dokter en met goed nieuws naar huis. Zo ook deze keer. Noemen we dat saai? Ja, eigenlijk wel. Tenminste vanuit de visie nieuwswaarde etc. wel. Vanuit de visie van mij als bezoeker aan de internist niet. Want het is toch fijn om te horen.
En toch is er iets. Fietsend onderweg naar huis, sprak ik met Denise over de ziekte en het bezoek. Ik weet dat het misschien een beetje vreemd klinkt hoor, maar het is enorm plezierig goed nieuws te krijgen. Maar ik zou zo graag dat het over was. Want met de mededeling dat de ziekte nog rustig is, verdwijnen mijn vermoeidheidsklachten niet!!! Onmogelijk, dat weet ik, maar direct ook soms wel zuur dat het zo blijft. Sterker, de vermoeidheid lijkt wel erger te worden. En wat moet je dan, naar het UWV om te vertellen dat het eigenlijk niet meer lukt om het huidige aantal uren te blijven werken? Of kies je ervoor om kosten wat kost maar in het arbeidsproces te blijven? Ik ben er nog niet over uit. Al maakt de vermoeidheid me voor mijn geliefden niet altijd een plezierig en prettig mens. Zo blijkt maar, goed nieuws betekend niet dat er niets is. Maar we blijven blij en optimistisch.
Ik houd jullie op de hoogte van ontwikkelingen. Bedankt voor het lezen van mijn bericht.
Bron: William
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
