Nadat maandag ik en mijn geliefde echtgenote een gesprekje hadden gehad, was er weer groen licht voor de volgende kuur.
De mensen die te maken hebben gehad met een chemokuur weten dat deze controle gedaan word om te bekijken of het lichaam voldoende is hersteld om de volgende kuur weer aan te kunnen. Die kuur is dan de volgende dag. Ik heb de resultaten van mijn bezoek aan Dracula gezien en ik kan het mis hebben, maar mijn Hb zou te hoog zijn om deel te nemen aan de Tour de France. De dopingautoriteiten zouden denken dat ik iets van EPO heb gebruikt. Aan niets van het bloed valt te zien dat ik een chemokuur onderga. En vergeef me, maar dat is verdomd goed nieuws. Wat ook goed nieuws was, was mijn stap op de weegschaal. Niets afgevallen (beetje jammer), maar ook niets aangekomen! En dat is toch een prettige bijzaak. Want mensen, die prednison heeft hetzelfde effect als een goede joint. Oh ja, ja, je gaat er enorm van eten. En als je dat toch een beetje kunt onderdrukken, dan ben ik trots op mezelf. Oh en voor de sceptische lezers onder ons, ik heb beperkte wiet ervaring hoor, het is niet dat ik voortdurend aan de kruiden hang.
Blij en daardoor goedgemutst, afscheid genomen van de oncologisch verpleegkundige. Met de uitnodiging voor weer een dagje all inclusive in ons altijd gezellige Flevotheater huiswaards gefietst om het goede nieuws aan onze vioolspelende kanjer te gaan vertellen. Gisteren heb ik weer geprofiteerd van een dagje in een luxe zetel, voortdurend om je heen dartelende verpleegkundige dames die het je naar je zin proberen te houden en een lunch om over naar huis te schrijven. Linzensoep gevolgd door een broodje kroket met mosterd en toe een heerlijke verse fruitsalade. De vorige twee zinnen teruglezend, zou je haast denken dat het een feest is. Nee, dat is het niet. Maar kom op mensen, het leven is een groot feest, maar je moet zelf de slingers ophangen.
En dan nu een stukje waarheid. Kotsmisselijk en doodmoe schrijf ik nu mijn blog. Niet klagen, maar dragen. En dat dragen gaat prima met onze dochter, mijn vrouw, de familie en vrienden om me heen die me regelmatig bemoedigende worden toespreken. Ik ben dankbaar en zal dat altijd blijven.
Bron: William
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
