Op 29 maart mijn eerste vaccinatie gehad in het Franciscus Gasthuis in Rotterdam. Dat verliep eigenlijk heel soepel en afgezien van een wat pijnlijke prikplek geen last gehad.
Op 1 april dezelfde gang naar het ziekenhuis om bloed te prikken voor de Waldenström. Nu met het maken van een afspraak vanwege de corona gaat het allemaal een stuk sneller. Soms zat je een uur te wachten neer je aan de beurt was. Afgelopen week reden Karin en ik weer naar het ziekenhuis, nu naar Schiedam waar de Hematologie tegenwoordig gevestigd is. . De zoveelste keer een uitslag wat betreft de stand van de Waldenström. De vorige keer waren we toch lichtelijk ongerust geworden door langzame stijgingen van de IgM in de afgelopen maanden. De laatste keer was het 20,3. Nu hielden we er al rekening mee dat de stijging zich had doorgezet. En dat is natuurlijk geen goed vooruitzicht. In het ziekenhuis, waar het verbazingwekkend druk was, werden we door alle corona op gepaste afstand naar de juist locatie gedirigeerd door pijlen en afzettingen. Even wachten op de arts en daar zaten we samen in zijn kamer. Tot onze verbazing had hij goed nieuws, Het IgM had zich gestabiliseerd en was nu 20,8! Wat een opluchting…. Alle andere bloedwaardes waren prima, dus al met al een hele mooie uitslag. de milt werd nog even gevoeld (ook prima) en daarna nog even de bloeddruk. Aan het antwoord, ‘Ik wilde dat ik zo’n bloeddruk had.’ van de arts, zat het daar ook goed mee. De kans op een verhoogde bloeddruk zal ik nu niet meer krijgen aldus de arts. Fijn om te weten, aangezien het wel in de familie zit.
De arts stelde voor om de volgende prik dan ook maar meteen naar over 6 maanden te zetten. Gezien de uitslag kon dit prima. Mocht er iets gebeuren, kan ik altijd bellen, dus ja, waarom niet. Dit geeft de burger moed zullen we maar zeggen!
Lees meer van Patrick
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
