De liefde voor mijn bank was de voorgaande weken veel te groot, tot de bronchitis begon te temperen en ik vanzelf een hekel kreeg aan dat voortdurende gehang.
Ik moest er weer op uit om de verveling te vergeten en vooral om te laten zien dat ik nog steeds van alles kan. Op de fiets zou ik wel eens even mijn veerkracht laten zien.
Val
Het tempo had een slakkengang. Niet dat dat wat uitmaakte. Als ik iedere dag mijn ritjes zou maken, dan was ik zo weer op conditie. Blaffend als een zeehond zocht ik nieuwe wegen en zo belandde ik telkens op een doodlopende straat. Van al dat hoesten werd ik doodmoe en het lukte daarom niet om aan het eind van de boerenweg mijn schoenen los te klikken om makkelijk te kunnen keren. Al in de val schreeuwde ik het uit: ‘Waarom?’
Survivor cliché
Met welke reden stel ik nog existentiële vragen? Ik had genoeg meegemaakt om te weten dat vallen pijn doet. En was ik er al niet achter gekomen dat wat ik doe tamelijk zinloos is en ik, zoals Camus zegt, beter kan genieten van de kleine dingen? Ik wil te hard opveren en dat zorgt voor teleurstelling. Ik ben zo’n survivor-cliché van iemand die kanker heeft gehad en vervolgens denkt tegen elke weerstand in te kunnen gaan. Aan discipline geen gebrek, maar waarom toch die ijdele bewijsdrang?
Lees verder op de weblog van Martijn
Vijf jaar geleden verscheen mijn boek Carrièrepatiënt. De reactie die bleef hangen was geen compliment maar een vraag: wat betekent dit eigenlijk? Welke levensles zit hierin?
Ik kon het toen niet beantwoorden. Op de dag van de lancering lag ik met een longontsteking in het ziekenhuis.
Die afstand heb ik nu. Dit is mijn antwoord.
Gezondheid is niet het allerbelangrijkste in het leven.
Deze keer maar beginnen met het onderwerp waar ik de vorige keer mee geëindigd ben. De Nijmeegse 4-daagse.
