Lieve lezers, Een hele goede grijze morgen vanuit het Amphia ziekenhuis in Breda. Ik lig er (helaas) weer. Dit keer voor mijn tweede DHAP-kuur. Wat gaat de tijd toch snel.. De tweede alweer.
Hierna nog maar een en dan volgt, als alles goed gaat, de grande finale. Ik ben gisterochtend al opgenomen, dus we zijn inmiddels alweer over de helft, maar het was gisteren zo’n bewogen dag dat ik niet de tijd heb gevonden om toen nog een blog te schrijven.
Ik zal even kort mijn week samenvatten en daarna vertel ik jullie meer over gisteren, het begin van de tweede kuur. De afgelopen week was qua avonturen wat minder spannend dan de voorgaande weken, maar ik heb wederom flink genoten van mijn 'vrije' tijd. Maandag moest ik voor het eerst weer naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. De dokter kijkt dan of de bloedwaarden voldoende zijn om te kunnen starten met de volgende kuur. Helaas waren ze toen nog net iets te laag. Waardoor de kuur een paar dagen werd uitgesteld. Donderdag heb ik opnieuw bloed af laten nemen en dit keer kreeg ik wel een 'GO' voor de tweede kuur. Vrijdag, gisteren dus werd ik opgenomen.
Ik was gisterochtend ontzettend gespannen. Ik weet niet echt waarom, maar het leek wel of mijn hele lijf weerzin voelde voor de aankomende week. Zodra ik het ziekenhuis binnenstapte overviel me een benauwend gevoel. Je voelt je op dat moment nog zo fit en je weet dat dat over 36 uur zo veel anders is. Dat blijft zo’n gek gevoel. Zelfs na 9 kuren.. Ze hebben met letterlijk over de drempel van afdeling moeten trekken. Wat ook meespeelde was dat ik al een paar dagen last had van een drukkend gevoel op mijn borst. Nu weet ik dat dat vaak ook stress gerelateerd is, maar mijn hoofd is helaas niet meer in staat om dat onderscheid te maken aangezien daar ooit ook een flinke tumor zat en nog steeds zit. Met alle gevolgen van dien.. Slapeloze nachten, paniekaanvallen, doemdenken. Om van dat gevoel af te komen wilde ik, op eigen initiatief, een longfoto laten maken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want struisvogelpolitiek is zo verleidelijk. Je kop in het zand.. Je hele intuïtie negeren en vertrouwen op de medicatie. Ook al zegt alles in je lijf dat het anders is. Na heel wat wikken en wegen heb ik uiteindelijk toch om een longfoto gevraagd en die kreeg ik! De rest van de middag was het natuurlijk extra spannend, omdat we nu moesten wachten op de uitslag. Gelukkig kwam deze snel.. en wederom gelukkig.. paniek om niks! De klier zag er niet significant groter uit en ook rechts (waar ooit mijn oude tumor zat) zag het er nog steeds mooi slank uit. Geen toename ten opzichte van de laatste longfoto 4 maanden geleden! Dit nieuws geeft de burger moed.
Met volle kracht op naar de tweede kuur dus die nu alweer een tijd inloopt.. Als alles weer goed blijft gaan dan mag ik morgen ergens in de middag naar huis. Dan is het weer een paar dagen bijkomen en dan loop ik hopelijk volgend weekend weer rond! De komende weken staan er wat leuke dingen op de planning die ik heeeel heeel graag door wil laten gaan. Op 6 Juni ga ik met Lisa naar het concert van Adele en de week daarop staat op 14 Juni met papa het concert van The Boss, ofwel Bruce Springsteen op het schema. Nu al zin in!!!
Ik ga nu nog heel even rusten en dan komt papa zo als het goed is even bij me op bezoek! Ik spreek, hoor en zie jullie snel weer!
Kus,
Daphne
Bron: Daphne
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
