Ik kwam er vanmorgen achter dat ik, volgens de mensen van Moderna, maximaal beschermd ben tegen het corona-virus. En dan voor 94,1%. Dat is best een geruststellende gedachte.
Niet dat ik nu niet meer positief getest kan worden, maar de klachten zullen in ieder geval niet zo heftig zijn. De eerst prik heeft zijn werking al meteen bewezen. Twee weken na de eerste prik sloop het virus via onze zoon ons huis binnen. Iedereen, behalve ik, testte positief. En ook na tien dagen was i nog steeds negatief, terwijl mijn vrouw het toch aardig te pakken had. Al die tijd leefden we in dezelfde ruimtes en sliepen we gewoon in ons eigen bed. Achteraf gezien kwam de oproep van de eerste prik dus mooi op tijd. Dat is dan weer een voordeel van horen bij een risicogroep.
Na de tweede prik heb ik overigens 1 dag wat belabberd gevoeld. Beetje hoofdpijn, spierpijn en vermoeidheid. Een dag later stond ik alweer in de tuin te graaien naar onkruid en waren de bijwerkingen verdwenen. Dus dat viel allemaal best mee. Ik kan niet wachten tot Nederland is gevaccineerd en we weer een betje teruggaan naar wat we nu ‘normaal’ noemen.
Lees meer van Patrick.
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
