Terwijl ze de bank als trampoline gebruikte schreeuwde ze het uit. ‘Papa, ik wil heel graag pijn hebben!’ Het leek een grapje. Ik dacht dat ze solliciteerde naar de kieteldood. Voor ik mijn klauwen in haar zette sloeg de verwarring toe. Wat bedoelde ze hier nu weer mee?
Sterk
‘Nou, jij zegt altijd dat je van pijn sterker wordt’ zei ze in alle ernst ‘en ik wil heel graag sterk zijn.’ Met haar ambitie zit het wel goed en ik zette de ontspanning in door uit te leggen dat pijn niet altijd in het lichaam zit, maar ook in je denken. ‘Alleen al omdat je heel graag iets wilt, dan heb je al pijn. Dus hoe minder je wilt, hoe vrijer je voelt.’ Ze deed alsof ze het begreep en wees me op haar biceps. ‘Voel eens hoe sterk ik nu ben.’
Wensdenken
Is het een ijdele poging om kinderen van amper vijf jaar de lessen van oude denkers en boeddhisten uit te leggen? De logica is voor veel volwassenen al een opgave, daarom kan je er niet vroeg genoeg mee beginnen. Voor je het weet val je voor de uiterlijkheden van de spierballen als een vorm van kracht. Als je het maar graag genoeg wilt, dan kom je er wel. Tot je doodmoe van het wensdenken alleen nog maar teleurgesteld kan zijn.
Leren
Onze teleurstellingen maken wie we zijn. Niet perse sterker of wijzer, je kan er net zo goed bitter of vol zelfmedelijden van worden. Dit laatste zie ik helaas maar al te vaak en ik vraag me af waarom we onszelf zoveel pijnigen zonder er iets van te leren. Daarom zal die kleine masochist van mij nog veel lessen krijgen. Dat zal haar zeker niet pijnvrij maken, dat bestaat niet, zolang ze maar kan kiezen welk lijden het leven de moeite waard maakt.
Lees verder op de weblog van Martijn
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
