Het is alweer en tijd geleden dat ik wat heb geschreven zie ik. Geen nieuws is goed nieuws, zegt mijn vader altijd. En inderdaad, dat is ook nu het geval.
Met mij gaat het prima, de Waldenström blijft op hetzelfde niveau hangen (IgM ergens tussen de 12-15, alle andere waardes zijn stabiel) en afgezien van de dagelijkse spierpijn en vermoeidheid, mag ik niet klagen. Helaas heeft de corona roet in het eten gegooid. Na mijn oliebollenloop op oudjaarsdag heb ik besloten om bij de plaatselijke atletiekvereniging Avantri verder te gaan met hardlopen. Minimaal twee keer in de week hardlopen, waarvan de woensdagavond met andere leden van Avantri. Conditie opbouwen en voorbereiden voor verschillende duurlopen in de omgeving. Daar is aardig de klad in gekomen. Ik ben toch wel wat voorzichtig geworden ten aanzien van de corona. Als Waldenströmer val je toch in een risico-groep. Dus de eerste weken ben ik vooral in en rond het huis geweest. Kinderen helpen met de thuislessen, weer wat (grafisch) werken een in het weekend veel werken in de tuin. Die knapt al aardig op en rond de pasen zaten we heerlijk buiten te eten. Wel word je van al dt thuis zijn wel wat lui en komt dat je conditie niet echt ten goede. Dus toch maar weer gaan hardlopen en ook inmiddels met de wielrenfiets rondjes door de omgeving gedaan. Met al die bloesembomen, bloeiende bloemen en mooie riviertjes hier in de polder een mooie fietstochtje waard. De corona heeft wel wat veranderd, maar wij houden ons als gezin prima staande met alle richtlijnen die het RIVM ons geeft. Kinderen spelen wel buiten, maar letten wel op waar en met wie ze spelen. We wassen onze handen de hele dag door en proberen gezond te eten. Nu maar afwachten wat de toekomst ons brengt, maar dat de wereld een beetje anan het veranderen is, is wel zeker.
Bron: Patrick Nas
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
