Tijdens de drie dagen chemo van vorige week maandag, dinsdag en woensdag heb ik weinig gemerkt, de donderdag en vrijdag er na was ik een klein beetje misselijk. Daarna voelde ik me eigenlijk beter dan voor de chemo.
Ik ben waarschijnlijk een beetje te actief geweest en woensdag heb ik de hele dag in de achtertuin gestraat. Die nacht er na heb behoorlijk lopen zweten. Nachtzweten hoort bij de symptomen van CLL daarom heb ik daar niet veel aandacht aan besteed. Gisteren morgen ben ik nog wezen zwemmen en in de middag drong het tot mij door dat ik sinds woensdag na het straten wel wat rillerig was en het zo nu weer warm had. Dus maar even temperaturen.
39,6 °C, oei, dat had ik niet verwacht. Boven de 38.5 °C moest ik contact op nemen. Dit had ik dus gedaan waarop ze me in het ziekenhuis in Dordrecht wilden zien. Wij waren daar gisteravond rond half 7. Mijn bloed is onderzocht, er is een borstscan gemaakt en een hartfilmpje gemaakt. Het duurde allemaal wel lang. Buiten de koorts en daardoor een hogere hartslag had ik geen klachten en uit de onderzoeken kwam ook niets dat bijv. op een ontsteking duidt (klein detail: mijn leukocytenaantal was al gedaald van ~400 naar 42). Toch kreeg ik volgens het protocol een antibiotica-infuus en wilde ze me daar houden. Ik heb toen gevraagd of ik niet naar het Groene Hart Ziekenhuis (GHZ) in Gouda kon. Ik moest wel een beetje pushen maar uiteindelijk gingen ze akkoord. Dus weer wachten want volgens het protocol gaat een transfer altijd met de ambulance. Het was wel een gezellig ritje maar uiteindelijk kon ik pas om 2 uur middernacht gaan slapen in het GHZ.
Mijn temperatuur is vanmorgen net opgenomen en ik heb geen koorts meer: 37 °C maar ik ben bang dat ik nog wel een paar dagen onder controle moet blijven.
Bron: Ronald
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
