Ja, eigenlijk zou ik de post van de vorige keer, 17 maart, hier zo kunnen plakken met een paar kleine aanpassingen.
Maandag 15 juli na het zwemmen even bloedprikken en vervolgens door naar Nijmegen om mijn startbewijs voor de 1e dag van de 4daagse af te halen.
Ik heb voor de 4daagse genoeg getraind om deze uit te kunnen lopen. Maar het gevoel dat het deze keer niet zou lukken overheerste de laatste tijd en deze maandag is dat gevoel niet verdwenen. Geen idee waar het vandaan komt temeer omdat ik genoeg getraind heb en fysiek ook zeker in staat ben om de 4daagse uit te lopen.
Mogelijk heeft mijn onderbewustzijn de uitval in 2019, na 1 dag, nog steeds niet verwerkt. Maar ik heb de 4daagse ook deze keer uitgelopen (12) en zoals het er nu naar uitziet doen we volgend jaar ook gewoon weer mee.
Maar goed, donderdag na thuiskomst van de 3e dag met de Zevenheuvelenweg, stonden de lab uitslagen in “MijnGelre”. Zonder meer zijn alle waardes goed te noemen. IgM en m-proteïne een fractie gedaald en IgG een fractie gestegen maar dit valt onder de normale variaties. Van een echte verdere daling is geen sprake maar het is mooi stabiel.
Als ik donderdag 25 juli bij de hematoloog zit kunnen we niets anders dan allebei tevreden constateren dat het er allemaal goed uitziet met voor mij toch een “maar”.
Naast de absolute waardes kijk ik ook altijd naar het verloop van de metingen. Daarbij viel het mij op dat al 3 keer op rij de waarden m.b.t. de weerstand en nierfunctie telkens minder werden. Let wel de waardes zitten nog steeds binnen de marges maar de trend viel mij op.
Mijn hematoloog was dit nog niet opgevallen maar voor de volgende keer houden we dat in elk geval in de gaten en wordt ook de CRP, ontstekingswaarde, weer meegenomen.
Eind november weer controle maar voorlopig zeer tevreden.
Lees meer van Johan
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
