Elk tijdschrift kent wel de rubriek 'Metamorfose': iemand krijgt andere make-up, een nieuwe kledingstijl of een nieuwe haarcoupe. Zo iemand ziet er daarna áltijd leuker, mooier, hipper etc. uit. Soms, zoals in mijn geval, kies je echter helemaal niet voor een metamorfose.
Het overkomt je. En ben je na de metamorfose, helaas, leuker, noch mooier, noch hipper etc. Eén van de bijwerkingen van mijn chemokuur is haaruitval. Je kan kaal worden maar ook zoveel haar verliezen dat het erg dun wordt. Dat laatste is op mij van toepassing. Na de 1e chemokuur kreeg ik last van haaruitval, behoorlijke haaruitval wel te verstaan, hele plukken verloor ik. Het haaruitval werd na de 2e chemo wel minder maar is gebleven.
Rond mijn 35e jaar verschenen bij mij de eerste grijze haren. Ik ben toen mijn haren (bruin) gaan verven. Inmiddels ben ik nagenoeg helemaal grijs. Het advies is om tijdens de chemo je haren niet te verven. Je hoofdhuid is namelijk erg gevoelig, ik heb ook bijna constant ‘haarpijn’. Maar ondanks de haaruitval groeien mijn (overgebleven) haren toch en wordt het haar grijzer en grijzer. Dus ben ik op zoek gegaan naar haarverf op natuurlijke basis. Die heb ik ook gevonden. Van het merk Logona. Deze haarverf kan je aanmaken met water of zwarte thee. Het papje dat dan ontstaat is een mix van een zompig moeras en suf gekookte spinazie. Na de 1e keer verven (dat doet Winfried) had ik (lang voor Koningsdag) geel/oranje haar. Het pakt moeilijk op grijs haar. Inmiddels heb ik al een paar keer met dit papje op mijn hoofd gezeten (het moet 2 uur inwerken) maar echt veel kleur komt er niet op. Dit komt ook door de werking van de chemo op het haar.
Tot aan de chemo had ik halflang haar. Supersteil, dus moest ik het na het wassen altijd föhnen, waarmee ik wel een half uur bezig was. En wat héb ik veel gemopperd op mijn steile haar én op het föhnen. Door de gestage haaruitval heb ik tijdens de chemo mijn haar steeds een stuk korter moeten knippen. Op 18 april jl. zelfs een 'kort koppie'. Ik zou hier nooit voor gekozen hebben maar krijg wel (voor mij onverwacht) veel complimenten, variërend van 'je ziet er 10 jaar jonger uit' tot 'je ogen komen zo veel mooier uit'. Maar het is ook best wel handig met sporten, wassen en ff in model duwen. Eigenlijk ben ik spekkoper: ik ben nog steeds niet kaal en hoef dan ook geen pruik te dragen. Maar ik kan ook niet zeggen dat ik gelukkig ben met de huidige situatie... Elke keer dat ik mezelf in de spiegel zie, blijft behoorlijk confronterend.
En natuurlijk is het aller- allerbelangrijkste dat de non-Hodgkin in remissie komt. En dat kost kruim. Veel kruim. Maar ja, eerlijk is eerlijk, ik ben en blijf ijdel. Ik verlang dan ook heimelijk naar mijn (wat langere) steile haar en naar dat half uur föhnen...
Bron: Ellen
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
