Leukemie, Stamceltransplantatie
Liever vijf jaar die leven, dan zeven die alleen nog bestaan
Gezondheid is niet het allerbelangrijkste in het leven.
Niet gewoon normaal, maar TE normaal
En net als ik even denk dat het eindelijk weer eens gewoon gaat en alles normaal voelt. Het moment waarop ik me eindelijk weer helemaal kan geven zonder lichamelijke beperkingen, dan barst de bom.
Natuurlijk loop ik weer te hard van stapel. Ik doe dan misschien ook belachelijk veel voor iemand die net 8 maanden chemotherapie heeft gehad. Maar het gaat goed, want ik voel me goed. Het ging net iets TE goed, maar het voelde zo goed en zo normaal. Ik hou niet van stil zitten, ik kan niet met mijn handen in de broekzakken staan toekijken terwijl andere hard werken, ik wil mee met de flow. Ik moet mee met de flow anders ben ik mezelf niet.
Nu weer een aantal weken na de laatste chemo vallen allerlei kwaaltjes en gevoelens op hun plek. Zo heb ik bedacht dat de pijn die ik tijdens en een aantal weken na de chemo had tussen mijn longen, dus geen groeiend weefsel was (er was immers bij de laatste scan geen activiteit meer te zien op die plek) maar gewoon littekenweefsel is dat pijn doet na overbelasting. Gezien mijn activiteit kan dat best kloppen. Ik vergelijk het met een litteken van iemand die een keizersnede heeft gehad, die moet immers ook een tijd rustig aan doen zodat alles kan helen. Maar ik deed niet rustig aan, dus ik had pijn. De pijn is inmiddels steeds minder, nu heb ik er weer andere pijn voor in de plek gekregen rechts onder mijn ribben, mijn lever. Aangezien ik overal een verklaring voor wil hebben, is het misschien nu omdat mijn lever heel wat te verduren heeft gehad de afgelopen maanden.. En ja, ik weet het ik moet meer drinken.
Het valt me nu ook op hoe het klachtenpatroon is, vlak voor een scan heb ik echt pijn in mijn hals en op verschillende plekken in mijn lichaam waarvan ik weet dat dat de ideale plekken voor lymfomen zijn. Alsof ik het voel groeien, terwijl na een scan blijkt dat alles weer mooi is afgenomen en zelfs de oorspronkelijke plekken zijn verdwenen. Tegelijk met de uitslag verdwijnt vrijwel elk pijntje, zo ook de pijn aan het beruchte bultje in mijn gehemelte. Hoe verzint mijn lichaam het.
Van de week ontving ik de datum dat de uitslag van de PET scan bekend word gemaakt. Twee dagen na de scan, waarom zo snel? Ik kan er ook blij mee zijn natuurlijk, maar tijdens de diagnose kreeg ik de uitslag ook zo snel. Kanker is altijd spoed in het ziekenhuis en ik ben graag geen spoed.
Bron: Ineke
