En net als ik even denk dat het eindelijk weer eens gewoon gaat en alles normaal voelt. Het moment waarop ik me eindelijk weer helemaal kan geven zonder lichamelijke beperkingen, dan barst de bom.
Natuurlijk loop ik weer te hard van stapel. Ik doe dan misschien ook belachelijk veel voor iemand die net 8 maanden chemotherapie heeft gehad. Maar het gaat goed, want ik voel me goed. Het ging net iets TE goed, maar het voelde zo goed en zo normaal. Ik hou niet van stil zitten, ik kan niet met mijn handen in de broekzakken staan toekijken terwijl andere hard werken, ik wil mee met de flow. Ik moet mee met de flow anders ben ik mezelf niet.
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
