Maandag 6 november eerst even langs het ziekenhuis voor de ct-scan. Het maken van een ct-scan stelt niets voor en om tien voor half tien loop ik al weer naar buiten. De uitslag is echter altijd weer een moment wat vooraf enige spanning geeft.
Ingrid is inmiddels weer terug van een korte vakantie in Spanje met een aantal schoonzussen. Zij heeft aardig last van haar buik maar wijt dit aan het slechte eten in Sevilla. Een kleine twee weken later is het echter nog niet over en wordt het alleen maar erger. Ze maakt een afspraak met de huisarts die constateert dat er inderdaad iets niet goed is. De volgende dag kan ze al terecht voor een echo waarbij wederom vastgesteld wordt dat er iets zit wat er niet hoort. Bloedprikken kan er direct achter aan. Maar ook op de echo is niet te zien wat het is en de bloeduitslag laat wel zien dat er wat waardes niet goed zijn maar geen schokkende afwijkingen.
Ondertussen blijf ik trainen voor de 10 EM in februari. De trainingstijden wisselen sterk. Bij een korte training, 4,65 km, loop ik een tijd van 30:13, gemiddeld 9,2 km per uur, hetgeen een nieuw record van mijn langzaamste tijd is.
Inmiddels zijn we aangeland bij 29 november. Ingrid heeft ’s morgens een afspraak bij de internist. We gaan er samen naar toe. Zoals te verwachten constateert de internist hetzelfde met als plastische omschrijving “ruimte innemend weefsel”. De bloeduitslag is niet verontrustend maar een ct-scan is nodig om te kijken wat er precies aan de hand is. Ook mag ze nog een keer bloedprikken op andere waardes. De volgende dag kan de ct-scan gemaakt worden en vrijdag 8 december mag ze terug voor de uitslag. Ik mag donderdag 7 december voor de uitslag. Wordt een gezellig weekje. Blijft spannend wat de uitslagen worden.
’s Middags loop ik 6,45 km en met een gemiddelde van 10,37 km per uur ben ik tevreden. Ik ga er van uit dat het record van de week ervoor eenmalig is.
Maandag 4 december belt Ingrid met de afdeling interne geneeskunde om te vragen of de afspraak met de internist naar voren gehaald kan worden. Wachten in dit soort situaties vergroot de mate van onzekerheid zeker als je ook nog snel gewicht verliest. Helaas, alles zit stampvol en moet ze wachten tot vrijdag 8 december.
Woensdag 6 december loop ik een gemiddelde van 10,2 km per uur over een afstand van 6,45 km. Ik ben tevreden maar heb wel even wat tijd nodig om weer bij te komen. Kijken of het van de week nog lukt om 10 km te gaan hardlopen. De midwintermarathon nadert immers met rasse schreden.
Donderdag 7 december zit ik om 10:00 uur bij de hematoloog. De ct-scan laat geen veranderingen zien t.o.v. afgelopen januari. Igm stijgt wel langzaam en is nu 17,8 even als de m-proteïne die nu 9,8 is. Geen waardes om je echt druk te maken. Een ander punt is echter mijn verkoudheid. Vanaf juli ben ik al verkouden en de laatste weken is het nog wat erger geworden. Dit was voor mijn hematoloog dan ook de reden om mij over 6 weken weer voor controle terug te laten komen en ondertussen een bezoekje te brengen aan de kno-arts. Mocht mijn verkoudheid dan nog steeds niet over zijn dan wil de hematoloog toch bekijken of er behandeld moet worden. Ik wil echter behandeling zo lang mogelijk als verantwoord is, uitstellen. Als je bedenkt dat de internist, die begin dit jaar de diagnose Waldenström vaststelde, verwachtte dat ik de eerste vijftien jaar waarschijnlijk geen behandeling nodig zou hebben, dan verandert je toekomstperspectief wel heel snel. Voorlopig ga ik er maar vanuit dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen. Om het maar eens anders te zeggen: ik wil er nog niet aan dat mijn goede jaren al geschiedenis zijn. Morgen weer naar het ziekenhuis dan krijgt Ingrid de uitslag van de ct-scan.
Vrijdag 8 december zitten we weer in het ziekenhuis. Ingrid heeft om kwart over tien de afspraak met de internist. Het is wat uit gelopen maar om even voor half elf is ze aan de beurt. Wat we al vreesden wordt bewaarheid. Een tumor in de dikke darm. Nummer 8 in de familie met een of andere vorm van kanker. De scan wijst uit dat er verder geen uitzaaiingen zijn en dat het een lokale tumor is aan de bovenkant van de dikke darm. Volgende week vervolg onderzoek en daarna wordt het behandelplan opgesteld. Zoals het er nu naar uitziet moet een operatie voldoende zijn. We wachten af. De geplande training van 10 km schiet er bij in. Waar we eind 2016 als familie nog op hoopten dat 2017 een goed jaar zou worden na een vervelende periode, is met deze laatste uitslag die hoop voor dit jaar wel verdwenen. Maar ik ga er van uit dat het goede jaar gewoon is opgeschoven naar 2018.
Het is nog wat vroeg maar ik wens iedereen alvast fijne feestdagen en een voorspoedig 2018.
Johan
Bron: Johan
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
