Op de dinsdag voor de chemo moest ik weer bloed laten afnemen. Ik kon het bijna niet geloven (en de dienstdoende verpleegkundige ook niet trouwens), maar mijn nieuwe picclijn doet het, en hoe!
Zonder problemen kan er bloed worden afgenomen. Zo ontzettend fijn! Niet meer urenlang in het ziekenhuis zitten wachten op een beetje bloed en nog belangrijker, geen onnodige onderzoeken meer!
De dag voor de chemo zou ik gebeld worden en zou ik horen of mijn bloedwaarden goed genoeg zouden zijn voor de chemo. Ik werd echter gebeld met de vraag waar ik bleef. Blijkbaar had de secretaresse een afspraak gemaakt voor mij tijdens het spreekuur. Dat was nou net niet de bedoeling. Ik ga toch niet naar het ziekenhuis om te horen of de chemo de volgende dag door mag gaan? Lijkt mij een beetje overdreven. Daar was de verpleegkundige het gelukkig ook mee eens. Mijn waarden waren goed, dus de chemo mocht doorgaan! Nu kan ik het echt zeggen, ik zit op de helft. Chemo nr. 8 zit erin. Nog 8 keer te gaan dus!
Vorige week kwamen twee collega’s, Marielle en Martine, bij mij thuis langs met 2 tassen vol met cadeaus! Wat super lief. Dit was echt een hele grote opkikker. Zo lief hoeveel mensen van kantoor iets liefs voor mij hebben gekocht. Nogmaals enorm bedankt!
Verder heb ik nog mijn maandelijkse bezoekje gebracht aan de psycholoog. Zo fijn om even een uurtje te kunnen kletsen over van alles en nog wat. Ik heb die gesprekken echt wel nodig om mentaal weer wat sterker te worden. Het is allemaal vrij veel om zelf te kunnen verwerken en zij helpt mij daar erg goed bij. Uiteraard heb ik ook heel veel steun aan Roelof, vrienden en familie, maar praten met een 'buitenstaander' die ook nog eens medisch onderlegd is, is in mijn situatie wel heel prettig.
Afgelopen week was een rustige week. Een week waarin het eten met vlagen wel oké ging. Helaas ook momenten dat het wat minder ging. Dat is iets waar ik het de komende tijd mee moet doen. Goed zal het helaas niet worden. Daarvoor moet ik wachten tot ik klaar ben met de chemo. Mijn arts denkt dat de Hodgkin en de chemo een negatief effect hebben op mijn zenuwen en spieren en dus ook op mijn slokdarmspier. Hij denkt en hoopt dat wanneer de Hodgkin is verdwenen en de chemo is uitgewerkt, mijn slokdarm weer zal herstellen en zal doen wat die moet doen. Maar daar is tijd voor nodig, veel tijd. Gelukkig kan ik na de chemo wel weer terecht in het AMC en kunnen ze een oprekking van mijn slokdarm doen. Of dat voldoende is om mijn slokdarm weer te laten functioneren is en blijft afwachten. De botox heeft in ieder geval niet of nauwelijks geholpen. Er is dus zwaarder geschut nodig. Maar dit is iets wat in ieder geval nog wel minimaal vier maanden gaat duren dus tot die tijd blijft het behelpen. Frustrerend is het natuurlijk wel. Ik wil net als ieder ander gewoon zonder na te denken drie keer per dag kunnen eten. Nog even geduld dus.
Gelukkig voelde ik mij goed genoeg om op de maandag weer te sporten en om ook op dinsdag een ochtendje naar kantoor te gaan, dat was weer even geleden, maar wel heel fijn.
Nu gaan we het de komende dagen weer rustig aan doen. Ik hoop dat ik mij zaterdag goed genoeg voel om naar de bruiloft van Mandy en Ray te gaan, maar dat is afwachten!
Liefs Bi
Bron: Bianca
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
