Vorige week was ik erg moe, we hebben daar toen verder geen aandacht aan besteed. Ook het weekend waarin Eveline thuis zou zijn en dat is toch altijd voor een moeder erg fijn, was ik zodanig moe dat ik de hele dag op bed heb gelegen.
Maandag ging goed en dinsdag was een ramp. Hoesten en hoge koorts. 40.2 terwijl ik een type ben die eigenlijk nooit verhoging heeft. Het ziekenhuis maar gebeld en daar benik gelijk opgenomen. Lig nu aan de IV antibiotica en nog twee andere in tabletvorm. Ik ben soms wel helemaal klaar met de zorg op de afdeling als je zelf niet constant aan de bel hangt dan gebeurt er niets. Van morgen had ik het zo benauwd dat ik echt dacht dit trek ik niet meer en dit had ik besproken met Joop, dat ik dan niet meer verder wilde. Gelukkig kwam de verpleegkundige met een verneveling aan en ineens was de benauwdheid weg. Hadden ze dat maar 2 uur eerder gedaan. Mijn chemo is gestopt omdat mijn leuko' s 0.7 waren en mijn trombo's 32 . Hangt niet over. Vandaar mijn infectie. Mijn M-proteïne was al aan het stijgen dus nu heeft hij vrij spel. Is geen fijne gedachte.
Goed iets vrolijks zit er ook wel in maar dan moet ik wel goed opknappen.
We hebben een reis geboekt. Een cruise naar de Cariben. 11 dagen. We vliegen naar Orlando dan op de boot, Aruba, Bonaire en Grand Turk. We hebben er echt zin in. Nu kan het nog. Aangezien mijn ziekte waarschijnlijk erg hard gaat, hebben we hier voor gekozen.
Verder ben ik inmiddels voor mijn uitvaart van alles aan het bedenken want ik zou Rona niet zijn dat ik daar ook nog mijn eigen hand in heb. Veel dingen heb ik al met Joop uit gezocht. Binnenkort samen met de kinderen alles door spreken. Raar idee.
Goed dit was weer mijn update.
Bron: Rona
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
